Poeme : Dans Ma Solitude

Ma vie n’est qu’une solitude
Alors je me sens si seule
Cela devient une habitude
Quelle tristesse dans ma solitude
Je prends des habitudes
Dans cette solitude
Bizarre deviennent mes attitudes
Maudit soit la solitude
En absence de mes proches
Une chose me tente
Mais je suis une battante
J’évite à tout moment
Cette destruction qui me tente l’alcool

Je confonds le sud et le nord
Car je ne vois personne
Tandis que dans ma tête
Je me console
Je sens que ça résonne
Il n’y a plus personne
Si je pouvais crier
Crier à haute voix
Je pourrai leur supplier
Je leur dirai pitié
Crier à haute voix
Leur dire ce que je ressens
Pour que je me sente plus
Jamais, jamais, toute seule

ma vi nε kynə sɔlitydə
alɔʁ ʒə mə sɑ̃s si sələ
səla dəvjɛ̃ ynə-abitydə
kεllə tʁistεsə dɑ̃ ma sɔlitydə
ʒə pʁɑ̃ dεz- abitydə
dɑ̃ sεtə sɔlitydə
bizaʁə dəvjεne mεz- atitydə
modi swa la sɔlitydə
ɑ̃n- absɑ̃sə də mε pʁoʃə
ynə ʃozə mə tɑ̃tə
mε ʒə sɥiz- ynə batɑ̃tə
ʒevitə a tu mɔmɑ̃
sεtə dεstʁyksjɔ̃ ki mə tɑ̃tə lalkɔl

ʒə kɔ̃fɔ̃ lə syd e lə nɔʁ
kaʁ ʒə nə vwa pεʁsɔnə
tɑ̃di kə dɑ̃ ma tεtə
ʒə mə kɔ̃sɔlə
ʒə sɑ̃s kə sa ʁezɔnə
il ni a plys pεʁsɔnə
si ʒə puvε kʁje
kʁje a-otə vwa
ʒə puʁʁε lœʁ syplje
ʒə lœʁ diʁε pitje
kʁje a-otə vwa
lœʁ diʁə sə kə ʒə ʁəsɛ̃
puʁ kə ʒə mə sɑ̃tə plys
ʒamε, ʒamε, tutə sələ