Prose : Vue De L’esprit

Je suis sain de corps et d’esprit,
mes douleurs sont de celles qu’on ne voit
qu’au fond de mes pupilles,
car c’est mon âme qui pleure
les choses qui échappent à mon esprit,
si étriqué, si veule, si seul
et parfois si sûr de lui,
conscient de toute chose
mais feignant l’ignorance
ou peut-être l’inverse.

Je l’entends pourtant
souffler au creux de mon oreille
avant que le sommeil ne me gagne,
il me parle, mais je ne peux l’entendre,
il me montre ce que je ne peux voir
rien d’autre qu’une épaisse brume
couvrant tout ce qui se présente à moi.
Seules les ombres me sont perceptibles,
celles de cette caverne au toit de verre
qui reflète ce que ma conscience lui envoie

Un instant, une étincelle,
un arc-en-ciel de couleurs défile,
comme pour me dire qu’elles sont toutes en moi
et qu’il ne tient qu’à moi de les combiner
pour trouver la vraie lumière,
celle que tout compose
et qui a tout créé, celle qui m’appelle,
je le sens, je le sais, je le vis.
Alors, si je ne vois pas le chemin,
j’avancerai en fermant les yeux.

ʒə sɥi sɛ̃ də kɔʁz- e dεspʁi,
mε dulœʁ sɔ̃ də sεllə kɔ̃ nə vwa
ko fɔ̃ də mε pypijə,
kaʁ sε mɔ̃n- amə ki plœʁə
lε ʃozə ki eʃape a mɔ̃n- εspʁi,
si etʁike, si vələ, si səl
e paʁfwa si syʁ də lɥi,
kɔ̃sjɑ̃ də tutə ʃozə
mε fεɲɑ̃ liɲɔʁɑ̃sə
u pø tεtʁə lɛ̃vεʁsə.

ʒə lɑ̃tɑ̃ puʁtɑ̃
sufle o kʁø də mɔ̃n- ɔʁεjə
avɑ̃ kə lə sɔmεj nə mə ɡaɲə,
il mə paʁlə, mε ʒə nə pø lɑ̃tɑ̃dʁə,
il mə mɔ̃tʁə sə kə ʒə nə pø vwaʁ
ʁjɛ̃ dotʁə kynə epεsə bʁymə
kuvʁɑ̃ tu sə ki sə pʁezɑ̃tə a mwa.
sələ lεz- ɔ̃bʁə- mə sɔ̃ pεʁsεptiblə,
sεllə də sεtə kavεʁnə o twa də veʁə
ki ʁəflεtə sə kə ma kɔ̃sjɑ̃sə lɥi ɑ̃vwa

œ̃n- ɛ̃stɑ̃, ynə etɛ̃sεllə,
œ̃n- aʁk ɑ̃ sjεl də kulœʁ defilə,
kɔmə puʁ mə diʁə kεllə sɔ̃ tutəz- ɑ̃ mwa
e kil nə tjɛ̃ ka mwa də lε kɔ̃bine
puʁ tʁuve la vʁε lymjεʁə,
sεllə kə tu kɔ̃pozə
e ki a tu kʁee, sεllə ki mapεllə,
ʒə lə sɑ̃s, ʒə lə sε, ʒə lə vis.
alɔʁ, si ʒə nə vwa pa lə ʃəmɛ̃,
ʒavɑ̃səʁε ɑ̃ fεʁmɑ̃ lεz- iø.