Poeme : Stp Pierrot Prete Moi Ta Plume

Je crie à ma plume
De ne point mourir,
En mes jours de brume
Mes nuits sans sourire,

J’implore son encre
De bleuter mes pages,
Manger comme un chancre
Ses vers en partage,

Brusquer son sommeil
Au bras de la lune,
Farder de soleil
Sa rime une à une,

De son ciel livide
Qu’elle redescende,
Pour grimer le vide
Ma seule demande,

Voilà chers amis
En faisant la sourde
Ma main s’atrophie
Par ma peine lourde,

Je clos les volets
Parlant aux étoiles,
Mon dernier couplet
Car je mets les voiles

Je crie à ma plume
De garder silence,
Qu’elle se consume
Car je m’en balance…

ʒə kʁi a ma plymə
də nə pwɛ̃ muʁiʁ,
ɑ̃ mε ʒuʁ də bʁymə
mε nɥi sɑ̃ suʁiʁə,

ʒɛ̃plɔʁə sɔ̃n- ɑ̃kʁə
də bløte mε paʒə,
mɑ̃ʒe kɔmə œ̃ ʃɑ̃kʁə
sε vεʁz- ɑ̃ paʁtaʒə,

bʁyske sɔ̃ sɔmεj
o bʁa də la lynə,
faʁde də sɔlεj
sa ʁimə ynə a ynə,

də sɔ̃ sjεl lividə
kεllə ʁədesɑ̃də,
puʁ ɡʁime lə vidə
ma sələ dəmɑ̃də,

vwala ʃεʁz- ami
ɑ̃ fəzɑ̃ la suʁdə
ma mɛ̃ satʁɔfi
paʁ ma pεnə luʁdə,

ʒə klo lε vɔlε
paʁlɑ̃ oz- etwalə,
mɔ̃ dεʁnje kuplε
kaʁ ʒə mεt lε vwalə

ʒə kʁi a ma plymə
də ɡaʁde silɑ̃sə,
kεllə sə kɔ̃symə
kaʁ ʒə mɑ̃ balɑ̃sə…