Poeme : L’entre Deux… Le Passage…

A l’éternel nul n’est craint
Mais trouver le passage quelle incertitude
Lorsque la mort s’improvise prélude
La vie ferme son tendre écrin

Dans l’entre deux souffle le vent
Le choix oscille comme une onde
L’éternité n’ouvre qu’une seconde
Le passage vers l’ombre ou les vivants

Dans son tunnel la lumière triste
Se noie de pleurs et de tourments
Quand la vie nous rappelle à nos amants
Ici bas le clair obscur attriste

Alors j’erre seul désespérément
Mon automne comme des prières
S’envole telles des feuilles dans ce cimetière
C’est l’errance des sentiments

Et de voir,
Des tombes, des pierres tombales
J’ai l’âme automnale
Sous l’ombre rien de banal
Hiver, Hivernal
Je tombe, m’effondre
Je sombre en prises létales

Mais l’âme s’ennuie
Mon dieu il est tard
Le passage n’a de retard
Il faut fuir la nuit
Vers un nulle part
Sonne minuit
Silence…
L’âme s’enfuit…

a letεʁnεl nyl nε kʁɛ̃
mε tʁuve lə pasaʒə kεllə ɛ̃sεʁtitydə
lɔʁskə la mɔʁ sɛ̃pʁɔvizə pʁelydə
la vi fεʁmə sɔ̃ tɑ̃dʁə ekʁɛ̃

dɑ̃ lɑ̃tʁə dø suflə lə vɑ̃
lə ʃwa ɔsijə kɔmə ynə ɔ̃də
letεʁnite nuvʁə kynə səɡɔ̃də
lə pasaʒə vεʁ lɔ̃bʁə u lε vivɑ̃

dɑ̃ sɔ̃ tœ̃nεl la lymjεʁə tʁistə
sə nwa də plœʁz- e də tuʁmɑ̃
kɑ̃ la vi nu ʁapεllə a noz- amɑ̃
isi ba lə klεʁ ɔpskyʁ atʁistə

alɔʁ ʒeʁə səl dezεspeʁemɑ̃
mɔ̃n- otɔmnə kɔmə dε pʁjεʁə
sɑ̃vɔlə tεllə dε fœjə dɑ̃ sə simətjεʁə
sε leʁɑ̃sə dε sɑ̃timɑ̃

e də vwaʁ,
dε tɔ̃bə, dε pjeʁə- tɔ̃balə
ʒε lamə otɔmnalə
su lɔ̃bʁə ʁjɛ̃ də banal
ivεʁ, ivεʁnal
ʒə tɔ̃bə, mefɔ̃dʁə
ʒə sɔ̃bʁə ɑ̃ pʁizə letalə

mε lamə sɑ̃nɥi
mɔ̃ djø il ε taʁ
lə pasaʒə na də ʁətaʁ
il fo fɥiʁ la nɥi
vεʁz- œ̃ nylə paʁ
sɔnə minɥi
silɑ̃sə…
lamə sɑ̃fɥi…