Poeme : Saignée

Je prend le rasoir
Je me mets devant le miroir
Et je me mets a y croire
Lentement
Mon geste sera saans tremblement
Le rasoir m’a enfin couper
Mon sang commence à couler
Je commence à être liberer
Quand je vois mes veines
Qui servent de portes de sorties a mes peines
C’est la seule chose qui peut me soulager
La seule chose quui me libère un peu
Qui me rend un petit peu « heureu »
De toute fasson g perdu la signification de ce mot
Je ne sais plus ce qu’il vaut
Sa fait trop longtemps que je ne l’i pasutiliser
Que je ne peux plus le penser
Mon esprit est enfouit dans la souffrance
En continuelle errance*
La mutiliation
Et la seule solution
C’est la dernière option
C’est mon seul plaisir
Le seul qui me fait mon souffrir
Mais il ne ma jamais fait sourir
Dailleur je ne sait plus sourir…

ʒə pʁɑ̃ lə ʁazwaʁ
ʒə mə mεt dəvɑ̃ lə miʁwaʁ
e ʒə mə mεtz- a i kʁwaʁə
lɑ̃təmɑ̃
mɔ̃ ʒεstə səʁa saɑ̃ tʁɑ̃bləmɑ̃
lə ʁazwaʁ ma ɑ̃fɛ̃ kupe
mɔ̃ sɑ̃ kɔmɑ̃sə a kule
ʒə kɔmɑ̃sə a εtʁə libəʁe
kɑ̃ ʒə vwa mε vεnə
ki sεʁve də pɔʁtə- də sɔʁtiz- a mε pεnə
sε la sələ ʃozə ki pø mə sulaʒe
la sələ ʃozə kɥi mə libεʁə œ̃ pø
ki mə ʁɑ̃t- œ̃ pəti pø « əʁø »
də tutə fasɔ̃ ʒe pεʁdy la siɲifikasjɔ̃ də sə mo
ʒə nə sε plys sə kil vo
sa fε tʁo lɔ̃tɑ̃ kə ʒə nə li pazytilize
kə ʒə nə pø plys lə pɑ̃se
mɔ̃n- εspʁi εt- ɑ̃fui dɑ̃ la sufʁɑ̃sə
ɑ̃ kɔ̃tinɥεllə eʁɑ̃sə asteʁiskə
la mytiljasjɔ̃
e la sələ sɔlysjɔ̃
sε la dεʁnjεʁə ɔpsjɔ̃
sε mɔ̃ səl plεziʁ
lə səl ki mə fε mɔ̃ sufʁiʁ
mεz- il nə ma ʒamε fε suʁiʁ
dajœʁ ʒə nə sε plys suʁiʁ…