Poeme : Petit Papillon

Peti papillon
Je te donne mes eternelels question
Prend ton envol
Et ne regarde plus au sol

Ne regarde plus cette misere
Petit animal du bonheur
Ne regarde plus ce malheur
Fuis cette loin de cette terre

Mais ne part pas sans moi
Emporte ton ame avec moi
Amporte la loin de cette vie sans lendemain
Ne lui lache pas la main ! !

Mon corps va rester
Encore se faire encrasser
Par ce monde souille
Sacage par toute cette fausse humanite

Arretez de ma parler de patrie
Ce mot ne cahce que de la tiranie
Laiser vos causes perdus
Elle ne vous serviront plus

Laisser vous voler
Arreter de vous briser
La vie nest pas en bas
Elle est la bas
Dans ce pays la
Celui que lon construira
Main dans la main
Toi et moi !

pəti papijɔ̃
ʒə tə dɔnə mεz- ətεʁnəlεl kεstjɔ̃
pʁɑ̃ tɔ̃n- ɑ̃vɔl
e nə ʁəɡaʁdə plysz- o sɔl

nə ʁəɡaʁdə plys sεtə mizəʁə
pəti animal dy bɔnœʁ
nə ʁəɡaʁdə plys sə malœʁ
fɥi sεtə lwɛ̃ də sεtə teʁə

mε nə paʁ pa sɑ̃ mwa
ɑ̃pɔʁtə tɔ̃n- amə avεk mwa
ɑ̃pɔʁtə la lwɛ̃ də sεtə vi sɑ̃ lɑ̃dəmɛ̃
nə lɥi laʃə pa la mɛ̃ ! !

mɔ̃ kɔʁ va ʁεste
ɑ̃kɔʁə sə fεʁə ɑ̃kʁase
paʁ sə mɔ̃də sujə
sakaʒə paʁ tutə sεtə fosə ymanitə

aʁəte də ma paʁle də patʁi
sə mo nə kasə kə də la tiʁani
lεze vo kozə pεʁdys
εllə nə vu sεʁviʁɔ̃ plys

lεse vu vɔle
aʁəte də vu bʁize
la vi nεst pa ɑ̃ ba
εllə ε la ba
dɑ̃ sə pεi la
səlɥi kə lɔ̃ kɔ̃stʁɥiʁa
mɛ̃ dɑ̃ la mɛ̃
twa e mwa !