Poeme : Eh Ouais

Je ne suis personne
Dans ma tete l’oubli resonne
Je suis une merde
Accablée de probleme

Je ne suis qu’un fantôme
Qui recherche de l’attention
Mais toujours je reste en pause
En manque d’affection

On m’a repoussé, mise de coté
Seul dans mon coin on m’a ignoré
De moi ils n’avaient meme pas pitié
Sur mon âme ils ont craché

Je n’ai meme plus d’honneur
Plus de dignité, plus de cœur
Meme plus de fierté
Plus jamais de reves imaginés

Je me sens salie, humiliée
J’ai honte de ce je suis
Je ne sais plus quoi faire de cette vie
J’en ai marre, je voudrais m’en aller

ʒə nə sɥi pεʁsɔnə
dɑ̃ ma tətə lubli ʁəsɔnə
ʒə sɥiz- ynə mεʁdə
akable də pʁɔbləmə

ʒə nə sɥi kœ̃ fɑ̃tomə
ki ʁəʃεʁʃə də latɑ̃sjɔ̃
mε tuʒuʁ ʒə ʁεstə ɑ̃ pozə
ɑ̃ mɑ̃kə dafεksjɔ̃

ɔ̃ ma ʁəpuse, mizə də kɔte
səl dɑ̃ mɔ̃ kwɛ̃ ɔ̃ ma iɲɔʁe
də mwa il navε məmə pa pitje
syʁ mɔ̃n- amə ilz- ɔ̃ kʁaʃe

ʒə nε məmə plys dɔnœʁ
plys də diɲite, plys də kœʁ
məmə plys də fjεʁte
plys ʒamε də ʁəvəz- imaʒine

ʒə mə sɑ̃s sali, ymilje
ʒε ɔ̃tə də sə ʒə sɥi
ʒə nə sε plys kwa fεʁə də sεtə vi
ʒɑ̃n- ε maʁə, ʒə vudʁε mɑ̃n- ale