Poeme : Bon J’arrette

Bon j’arrette mes poemes sur ma mort
Je sens que j’ai tort
Ca fait du mal aux gens que j’aimes
De voir ce foutu et meme problemes

Terminé mes poemes sur le suicide
Fini les poemes tristes et vides
Ca rend peiné les personnes a qui je tiens
Maintenant j’oublie ces vers malsaints

Promis je ne continuerais plus
Ces rimes d’un monde inconnu
Ces mots qui donnent la deprime
Qui peuvent entrainer vers le pessimisme

Ca donne le cafard
À force y’en a marre
J’arrette les poemes où je dis m’en aller
Alors que j’y pense plus, c’est pas vrai

Aux personnes de mon entourage fini de leur faire peur
Je ne veux que leur bonheur
Grace a eux je vis dans la joie
Ils m’ont tendus les bras, alors la mort… j’oublie ca

bɔ̃ ʒaʁεtə mε poəmə syʁ ma mɔʁ
ʒə sɑ̃s kə ʒε tɔʁ
ka fε dy mal o ʒɑ̃ kə ʒεmə
də vwaʁ sə futy e məmə pʁɔbləmə

tεʁmine mε poəmə syʁ lə sɥisidə
fini lε poəmə tʁistəz- e vidə
ka ʁɑ̃ pεne lε pεʁsɔnəz- a ki ʒə tjɛ̃
mɛ̃tənɑ̃ ʒubli sε vεʁ malsɛ̃

pʁɔmi ʒə nə kɔ̃tinɥəʁε plys
sε ʁimə dœ̃ mɔ̃də ɛ̃kɔny
sε mo ki dɔne la dəpʁimə
ki pəve ɑ̃tʁεne vεʁ lə pesimismə

ka dɔnə lə kafaʁ
a fɔʁsə iɑ̃n- a maʁə
ʒaʁεtə lε poəməz- u ʒə di mɑ̃n- ale
alɔʁ kə ʒi pɑ̃sə plys, sε pa vʁε

o pεʁsɔnə də mɔ̃n- ɑ̃tuʁaʒə fini də lœʁ fεʁə pœʁ
ʒə nə vø kə lœʁ bɔnœʁ
ɡʁasə a ø ʒə vis dɑ̃ la ʒwa
il mɔ̃ tɑ̃dys lε bʁa, alɔʁ la mɔʁ… ʒubli ka