Poeme : | † |

Mon cœur chavire au loin
Il n’emprunte pas le bon chemin
Il se separe de la joie de vivre
Se laissant tout doucement mourir

Mes yeux ne regardent meme plus la lumière
Ils ne voient que la peine de cette terre
Ils voudraient fermer les paupieres
Mais ne pourront plus les ouvrir, peur de subir le calvaire

Mon esprit disparait aux 4 vents
Voyant un monde heureux, l’imaginant
Il s’egare, s’ecarte, se lasse, se tracasse
De cette souffrance, cette haine que le fracasse

Ma vie souhaiterait ressentir une difference
Qui pourrait la faire oublier cette violence
Sur, ce mot je peux l’oublier
Peut-etre, celui ci je peux y compter

Mon âme desirerait s’envoler
Vers les cieux, tranquillement s’abriter
Mais elle est prisonniere
De ce corps, ressemblant aux enfers

Ma mort devra quand meme attendre
Malgré que pour moi elle est tendre
Je prefere rester pour ceux que j’aime
Effacant, ignorant, oubliant mes problemes

mɔ̃ kœʁ ʃaviʁə o lwɛ̃
il nɑ̃pʁœ̃tə pa lə bɔ̃ ʃəmɛ̃
il sə səpaʁə də la ʒwa də vivʁə
sə lεsɑ̃ tu dusəmɑ̃ muʁiʁ

mεz- iø nə ʁəɡaʁde məmə plys la lymjεʁə
il nə vwae kə la pεnə də sεtə teʁə
il vudʁε fεʁme lε popjəʁə
mε nə puʁʁɔ̃ plys lεz- uvʁiʁ, pœʁ də sybiʁ lə kalvεʁə

mɔ̃n- εspʁi dispaʁε o katʁə vɑ̃
vwajɑ̃ œ̃ mɔ̃də œʁø, limaʒinɑ̃
il səɡaʁə, səkaʁtə, sə lasə, sə tʁakasə
də sεtə sufʁɑ̃sə, sεtə-εnə kə lə fʁakasə

ma vi suεtəʁε ʁəsɑ̃tiʁ ynə difəʁɑ̃sə
ki puʁʁε la fεʁə ublje sεtə vjɔlɑ̃sə
syʁ, sə mo ʒə pø lublje
pø tεtʁə, səlɥi si ʒə pøz- i kɔ̃te

mɔ̃n- amə dəziʁəʁε sɑ̃vɔle
vεʁ lε sjø, tʁɑ̃kjmɑ̃ sabʁite
mεz- εllə ε pʁizɔnjəʁə
də sə kɔʁ, ʁəsɑ̃blɑ̃ oz- ɑ̃fe

ma mɔʁ dəvʁa kɑ̃ məmə atɑ̃dʁə
malɡʁe kə puʁ mwa εllə ε tɑ̃dʁə
ʒə pʁəfəʁə ʁεste puʁ sø kə ʒεmə
efakɑ̃, iɲɔʁɑ̃, ubljɑ̃ mε pʁɔbləmə