Poeme : Pétales De Rose

Des pétales velours, d’un rose pâle
Fleur ouverte au creux des mains.
Une douceur si proche du scandale,
Et mes baisers me semblent vains.

Ma bouche les embrasse une à une.
L’ivresse de ce parfum m’emporte
Au pays rêvé, ou mes sens allument
Ce fleuve de feu qui me transporte.

Les flots des songes qui m’immergent
Quand elle s’ouvre sous ma main.
Toutes ces promesses qui m’outragent
Donnant un sens de vie au féminin.

Je la caresse avec le bout des doigts
Les yeux fermés, l’âme ouverte,
Mes sens s’affolent et je m’aperçois
De cette chance qui m’est offerte.

Caresser et embrasser la fleur de vie
Avec toute l’ivresse de l’amour.
Quelle joie d’avoir le bonheur assouvi
Par les pétales d’une petite fleur.

(C) Janus SC 2007

dε petalə vəluʁ, dœ̃ ʁozə palə
flœʁ uvεʁtə o kʁø dε mɛ̃.
ynə dusœʁ si pʁoʃə dy skɑ̃dalə,
e mε bεze mə sɑ̃ble vɛ̃.

ma buʃə lεz- ɑ̃bʁasə ynə a ynə.
livʁεsə də sə paʁfœ̃ mɑ̃pɔʁtə
o pεi ʁεve, u mε sɑ̃sz- alymɑ̃
sə fləvə də fø ki mə tʁɑ̃spɔʁtə.

lε flo dε sɔ̃ʒə ki mimεʁʒe
kɑ̃t- εllə suvʁə su ma mɛ̃.
tutə sε pʁɔmesə ki mutʁaʒe
dɔnɑ̃ œ̃ sɑ̃s də vi o feminɛ̃.

ʒə la kaʁεsə avεk lə bu dε dwa
lεz- iø fεʁme, lamə uvεʁtə,
mε sɑ̃s safɔle e ʒə mapεʁswa
də sεtə ʃɑ̃sə ki mεt- ɔfεʁtə.

kaʁese e ɑ̃bʁase la flœʁ də vi
avεk tutə livʁεsə də lamuʁ.
kεllə ʒwa davwaʁ lə bɔnœʁ asuvi
paʁ lε petalə dynə pətitə flœʁ.

(k) ʒanys εs se dø milə sεt