Poeme : L’automne

Voilà une saison qui détonne,
Mais inutile d’en faire des tonnes !
Elle se pare de nuances hybrides
Telle une belle pomme
Dans le jardin des Hespérides

En automne
La forêt recouvrant la montagne
Lui donne l’aspect d’une opale
Où se jette une cascade

Blessure d’argent
Dans le flanc d’un géant
Hémorragie dont les eaux pâles
Polissent des galets ronds et blancs

Le vent souffle dans la vallée
Soulevant une nuée
De feuilles d’érable nervurées
Aux reliefs accidentés
Tapis jaune sur l’herbe verte

Le pic-vert fait vibrer
Le bois du chalet
Des cirrus zèbrent le ciel
Traversé par une hirondelle

J’entends le clocher sonner
Me rappelant que je dois rentrer

vwala ynə sεzɔ̃ ki detɔnə,
mεz- inytilə dɑ̃ fεʁə dε tɔnə !
εllə sə paʁə də nɥɑ̃səz- ibʁidə
tεllə ynə bεllə pɔmə
dɑ̃ lə ʒaʁdɛ̃ dεz- εspeʁidə

ɑ̃n- otɔmnə
la fɔʁε ʁəkuvʁɑ̃ la mɔ̃taɲə
lɥi dɔnə laspε dynə ɔpalə
u sə ʒεtə ynə kaskadə

blesyʁə daʁʒe
dɑ̃ lə flɑ̃k dœ̃ ʒeɑ̃
emɔʁaʒi dɔ̃ lεz- o palə
pɔlise dε ɡalε ʁɔ̃z- e blɑ̃

lə vɑ̃ suflə dɑ̃ la vale
suləvɑ̃ ynə nye
də fœjə deʁablə nεʁvyʁe
o ʁəljεfz- aksidɑ̃te
tapi ʒonə syʁ lεʁbə vεʁtə

lə pik vεʁ fε vibʁe
lə bwa dy ʃalε
dε siʁys zεbʁe lə sjεl
tʁavεʁse paʁ ynə iʁɔ̃dεllə

ʒɑ̃tɑ̃ lə kloʃe sɔne
mə ʁapəlɑ̃ kə ʒə dwa ʁɑ̃tʁe