Poeme : Une Petite Histoire Mais Pas Becoup Despoire

Il étais une fois
Une jeune fille de 15 ans
A du aprendre a vivre dans une querre appeler maison
Ou il y a toujours la tempete et jamais de beau temp
La seul place ou elle avais refuje etais dans sa chambre
Elle se cache en esperant que tout cela finisse
Elle cache s’est larme en espérant que personne ne remaque
Les larme qu’elle cache son les plus sincère
Elle crie en dedans d’elle mais elle a peur de parler

Les parole blesse et reste dans la mémoire
Le cœur brise et ne se repare
La seul chose qu’elle reussi a s’acrocher est l’amour de son chum
Le seul protection qu’elle a, etre dans ses bras
Elle a peur de demain
Et peur de hier
Jamais elle noublira
Toujours elle y penssera
Elle a hate de partir
Hate detre libre
De ne plus vivre
Se que u lui fait vivre. .

il etεz- ynə fwa
ynə ʒənə fijə də kɛ̃zə ɑ̃
a dy apʁɑ̃dʁə a vivʁə dɑ̃z- ynə keʁə apəle mεzɔ̃
u il i a tuʒuʁ la tɑ̃pətə e ʒamε də bo tɑ̃p
la səl plasə u εllə avε ʁəfyʒə ətε dɑ̃ sa ʃɑ̃bʁə
εllə sə kaʃə ɑ̃n- εspəʁɑ̃ kə tu səla finisə
εllə kaʃə sε laʁmə ɑ̃n- εspeʁɑ̃ kə pεʁsɔnə nə ʁəmakə
lε laʁmə kεllə kaʃə sɔ̃ lε plys sɛ̃sεʁə
εllə kʁi ɑ̃ dədɑ̃ dεllə mεz- εllə a pœʁ də paʁle

lε paʁɔlə blεsə e ʁεstə dɑ̃ la memwaʁə
lə kœʁ bʁizə e nə sə ʁəpaʁə
la səl ʃozə kεllə ʁøsi a sakʁoʃe ε lamuʁ də sɔ̃ ʃɔm
lə səl pʁɔtεksjɔ̃ kεllə a, εtʁə dɑ̃ sε bʁa
εllə a pœʁ də dəmɛ̃
e pœʁ də jεʁ
ʒamεz- εllə nubliʁa
tuʒuʁz- εllə i pɑ̃səʁa
εllə a-atə də paʁtiʁ
atə dətʁə libʁə
də nə plys vivʁə
sə kə y lɥi fε vivʁə.