Poeme : Air Du Temps

Ces notes nous viennent un jour
On ne sait pas toujours
Par des mots, des plaines
Dans le cœur se promène
Un air que le vent a mis
Qui soulage les peines
Le sourire de se joli marquis
J’attend seule qu’il me prenne
De ses ailes dans le vent virevolter
Lui reveler le verbe aimer
La ou mes lèvres le berce
Cette tendre richesse

sε nɔtə nu vjεne œ̃ ʒuʁ
ɔ̃ nə sε pa tuʒuʁ
paʁ dε mo, dε plεnə
dɑ̃ lə kœʁ sə pʁɔmεnə
œ̃n- εʁ kə lə vɑ̃ a mi
ki sulaʒə lε pεnə
lə suʁiʁə də sə ʒɔli maʁki
ʒatɑ̃ sələ kil mə pʁεnə
də sεz- εlə dɑ̃ lə vɑ̃ viʁəvɔlte
lɥi ʁəvəle lə vεʁbə εme
la u mε lεvʁə- lə bεʁsə
sεtə tɑ̃dʁə ʁiʃεsə