Poeme : Perdu

Lorsqu’à l’ecart je me sens,
Grande est la peine que je ressens,
Personne sur qui compter,
Personne à qui me fier,
Sortir de ce desarroi j’aimerai,
Sortir des tenebres je voudrai,
Voir enfin e jour se lever,
Et retrouver la vie l’aimer,
Seul un etre cher et aimé pourra,
Faire renaitre une partie de moi,
Cette deesse je l’attend encore,
Car en son existance je doute et en cela j’ai tort,
Et en ma resurection je ne crois plus,
Il me semble bien que l’espoir a jamais je l’ai perdu.

lɔʁska ləkaʁ ʒə mə sɑ̃s,
ɡʁɑ̃də ε la pεnə kə ʒə ʁəsɛ̃,
pεʁsɔnə syʁ ki kɔ̃te,
pεʁsɔnə a ki mə fje,
sɔʁtiʁ də sə dəzaʁwa ʒεməʁε,
sɔʁtiʁ dε tənεbʁə- ʒə vudʁε,
vwaʁ ɑ̃fɛ̃ ə ʒuʁ sə ləve,
e ʁətʁuve la vi lεme,
səl œ̃n- εtʁə ʃεʁ e εme puʁʁa,
fεʁə ʁənεtʁə ynə paʁti də mwa,
sεtə disə ʒə latɑ̃t- ɑ̃kɔʁə,
kaʁ ɑ̃ sɔ̃n- εɡzistɑ̃sə ʒə dutə e ɑ̃ səla ʒε tɔʁ,
e ɑ̃ ma ʁəsyʁεksjɔ̃ ʒə nə kʁwa plys,
il mə sɑ̃blə bjɛ̃ kə lεspwaʁ a ʒamε ʒə lε pεʁdy.