Poeme : Plénitude

Comme si le temps était suspendu
Les secondes cessent de s égrener
Les coleres deviennent causes perdues
Et la plenitude peut enfin s installer

Je regarde les vagues lecher les rochers
Le vent souffle sa rage sur ma peau
Je laisse choir mes paupieres fatiguées
Et la plenitude rend ce monde beau

Les nuages defilent dans le ciel gris
Le tonnerre dechire le silence pesant
Bientôt va apparaître la pluie
Et le plénitude s eloignera doucement

J ouvre delicatement un œil, le droit
Le gauche, lui, refuse de se mettre a nu
Je regarde tout autour de moi
Et la plenitude ne m envahit plus

Soudainement tout redevient banal
Je quitte ma falaise et je repars ici bas
La vraie vie reprend son cours normal
Et la plenitude efface doucement ses pas

kɔmə si lə tɑ̃z- etε syspɑ̃dy
lε səɡɔ̃də sese də εs eɡʁəne
lε kɔləʁə dəvjεne kozə pεʁdɥ
e la plənitydə pø ɑ̃fɛ̃ εs ɛ̃stale

ʒə ʁəɡaʁdə lε vaɡ ləʃe lε ʁoʃe
lə vɑ̃ suflə sa ʁaʒə syʁ ma po
ʒə lεsə ʃwaʁ mε popjəʁə fatiɡe
e la plənitydə ʁɑ̃ sə mɔ̃də bo

lε nɥaʒə dəfile dɑ̃ lə sjεl ɡʁi
lə tɔneʁə dəʃiʁə lə silɑ̃sə pəzɑ̃
bjɛ̃to va apaʁεtʁə la plɥi
e lə plenitydə εs əlwaɲəʁa dusəmɑ̃

ʒi uvʁə dəlikatəmɑ̃ œ̃n- œj, lə dʁwa
lə ɡoʃə, lɥi, ʁəfyzə də sə mεtʁə a ny
ʒə ʁəɡaʁdə tut- otuʁ də mwa
e la plənitydə nə εm ɑ̃vai plys

sudεnəmɑ̃ tu ʁədəvjɛ̃ banal
ʒə kitə ma falεzə e ʒə ʁəpaʁz- isi ba
la vʁε vi ʁəpʁɑ̃ sɔ̃ kuʁ nɔʁmal
e la plənitydə efasə dusəmɑ̃ sε pa