Poeme : Brouillon De Vie

Se n’est que brouillon de larmes
Que de voir que ma seule arme
Es ce poèmes
Qui est si bohème

Mon brouillon de vie
Qui jamais ne sourit
A pourtant tous ces gens
Qui sont la, et m’attende

Je ne sais pas comment
Mener ma barque
Es se le mauvais temps ?
Où es se tous simplement mes marques ?

C’est cicatrice douloureuse
Qui jamais ne se referme
Heureuse ou malheureuse
Bon ou mauvais, qu’a double tour je ferme

On m’a dit de ne pas baiser les bras
Heureusement que vous étier là
Je suis toute seule
Et voila que sa me désole

Je reste assise par terre
Je pense à mon père, à ma mère
Mais rien ne sort quand je pense a eux
Alors je continue de penser à mes souvenirs heureux

C’est ici que s’arrête mon poème
Qui est si bohèmes
Mes brouillons de larme
Ne seras définitivement que ma seule arme

sə nε kə bʁujɔ̃ də laʁmə
kə də vwaʁ kə ma sələ aʁmə
ε sə pɔεmə
ki ε si bɔεmə

mɔ̃ bʁujɔ̃ də vi
ki ʒamε nə suʁi
a puʁtɑ̃ tus sε ʒɑ̃
ki sɔ̃ la, e matɑ̃də

ʒə nə sε pa kɔmɑ̃
məne ma baʁkə
ε sə lə movε tɑ̃ ?
u ε sə tus sɛ̃pləmɑ̃ mε maʁk ?

sε sikatʁisə duluʁøzə
ki ʒamε nə sə ʁəfεʁmə
œʁøzə u maləʁøzə
bɔ̃ u movε, ka dublə tuʁ ʒə fεʁmə

ɔ̃ ma di də nə pa bεze lε bʁa
œʁøzəmɑ̃ kə vuz- etje la
ʒə sɥi tutə sələ
e vwala kə sa mə dezɔlə

ʒə ʁεstə asizə paʁ teʁə
ʒə pɑ̃sə a mɔ̃ pεʁə, a ma mεʁə
mε ʁjɛ̃ nə sɔʁ kɑ̃ ʒə pɑ̃sə a ø
alɔʁ ʒə kɔ̃tinɥ də pɑ̃se a mε suvəniʁz- œʁø

sεt- isi kə saʁεtə mɔ̃ pɔεmə
ki ε si bɔεmə
mε bʁujɔ̃ də laʁmə
nə səʁa definitivəmɑ̃ kə ma sələ aʁmə