Poeme : L’orphelin

Ses larmes coulent a terre
4 murs remplacent les bras de sa mere
Le silence regne dans la pièce
Mis a part quelques pleurs de detresse
Plus jamais on ne verra cette petite étoile briller dans ses yeux
Son sourire autrefois si chaleureux
Il est là, assis
A s’imaginer a quoi ressemble une belle vie
Perdu dans le noir il soupir
Se demande quand est-ce qu’il va mourrir
Il ouvre les yeux appelle maman
Mais n’entend par la fenetre que le rire d’autres enfants

sε laʁmə- kule a teʁə
katʁə myʁ ʁɑ̃plase lε bʁa də sa məʁə
lə silɑ̃sə ʁεɲə dɑ̃ la pjεsə
miz- a paʁ kεlk plœʁ də dətʁεsə
plys ʒamεz- ɔ̃ nə veʁa sεtə pətitə etwalə bʁije dɑ̃ sεz- iø
sɔ̃ suʁiʁə otʁəfwa si ʃaləʁø
il ε la, asi
a simaʒine a kwa ʁəsɑ̃blə ynə bεllə vi
pεʁdy dɑ̃ lə nwaʁ il supiʁ
sə dəmɑ̃də kɑ̃t- ε sə kil va muʁʁiʁ
il uvʁə lεz- iøz- apεllə mamɑ̃
mε nɑ̃tɑ̃ paʁ la fənεtʁə kə lə ʁiʁə dotʁəz- ɑ̃fɑ̃