Poeme : La Rose

Ne crois tu pas que la rose qui s’epanouie
Viendra un jour à deperir seule et fletrie
Le temps sera coupable, il la fanera
Mais courageuse, elle lui resistera

Je l’ai tant desiré, sans jamais la ceuillir
Se refusant a moi je ne pu jamais la languir
Et pourtant je l’avais si hardement revé
Je l’ai tant aimé mais il me faut l’oublier

Cependant cette rose n’est pas comme un reve
Qui se dissipe lorsque l’aurore se leve
Inconsciement elle s’est emparé de moi

Et je ne puis l’oublier car à chaque fois
Ces petales rouges hantent toutes mes nuits
Je sais qu’elle me mit au suplice à vie

nə kʁwa ty pa kə la ʁozə ki səpanui
vjɛ̃dʁa œ̃ ʒuʁ a dəpəʁiʁ sələ e flεtʁi
lə tɑ̃ səʁa kupablə, il la fanəʁa
mε kuʁaʒøzə, εllə lɥi ʁəsistəʁa

ʒə lε tɑ̃ dəziʁe, sɑ̃ ʒamε la sœjiʁ
sə ʁəfyzɑ̃ a mwa ʒə nə py ʒamε la lɑ̃ɡiʁ
e puʁtɑ̃ ʒə lavε si-aʁdəmɑ̃ ʁəve
ʒə lε tɑ̃ εme mεz- il mə fo lublje

səpɑ̃dɑ̃ sεtə ʁozə nε pa kɔmə œ̃ ʁəvə
ki sə disipə lɔʁskə loʁɔʁə sə ləvə
ɛ̃kɔ̃simɑ̃ εllə sεt- ɑ̃paʁe də mwa

e ʒə nə pɥi lublje kaʁ a ʃakə fwa
sε pətalə ʁuʒə-ɑ̃te tutə mε nɥi
ʒə sε kεllə mə mit o syplisə a vi