Poeme : Nature Tant Aimé

Nous sommes à l’aube du primptemps
L’air se parfume, les oiseaux me reviennent
La beauté de la nature s’eveille doucement
Et l’inspiration s’ecoule dans mes veines

Ces aurores aux azurs pastels et sans nuages
Font le joie de mes yeux, et celle de mon cœur
Etendu dans ce champs de blé, je comtemple ce paysage
Doux à mon ame, poetique, aux splendides couleurs

Une brise vient carresser les epis de blé
Le primptemps s’acheve, laissant place à l’ete
Saison qui m’inspire, douce berceuse
Elle rechauffe mon ame, me laissant songueuse

J’aimerai tant que jamais ne survienne l’automne
Car l’ete me rends la joie de vivre, de sourire
Ses azurs sont splendides, si peu monotones
Qu’en mon cœur il reste vivace, sans perir !

nu sɔməz- a lobə dy pʁɛ̃ptɑ̃
lεʁ sə paʁfymə, lεz- wazo mə ʁəvjεne
la bote də la natyʁə səvεjə dusəmɑ̃
e lɛ̃spiʁasjɔ̃ səkulə dɑ̃ mε vεnə

sεz- oʁɔʁəz- oz- azyʁ pastεlz- e sɑ̃ nɥaʒə
fɔ̃ lə ʒwa də mεz- iø, e sεllə də mɔ̃ kœʁ
ətɑ̃dy dɑ̃ sə ʃɑ̃ də ble, ʒə kɔmtɑ̃plə sə pεizaʒə
duz- a mɔ̃n- amə, poətikə, o splɑ̃didə kulœʁ

ynə bʁizə vjɛ̃ kaʁese lεz- əpi də ble
lə pʁɛ̃ptɑ̃ saʃəvə, lεsɑ̃ plasə a lətə
sεzɔ̃ ki mɛ̃spiʁə, dusə bεʁsøzə
εllə ʁəʃofə mɔ̃n- amə, mə lεsɑ̃ sɔ̃ɡøzə

ʒεməʁε tɑ̃ kə ʒamε nə syʁvjεnə lotɔmnə
kaʁ lətə mə ʁɑ̃ la ʒwa də vivʁə, də suʁiʁə
sεz- azyʁ sɔ̃ splɑ̃didə, si pø monotɔnə
kɑ̃ mɔ̃ kœʁ il ʁεstə vivasə, sɑ̃ pəʁiʁ !