Poeme : Lorsqu’il S’endort.

Le soleil se meurt
Disparait à l’horizon
Monte alors en mon cœur
Cette inexplicable inspiration

La lune se leve
Et quelques etoiles apparaissent
La nuit me L’enleve
Me dérobant a sa tendresse

Doucement il s’endort
Guidé par un reve
Entremellés, corps à corps
J’ai peur que ce « Nous » ne s’acheve

Le simple bleu de ses yeux me rassurent
Ses bras sont ma seule et unique armure
Contre les vampires de ma vie
Et les cauchemards de mes nuits

Malgres sa douce presence
Cette agreable proximité
Je ressens comme une absence
Et la nuit me pousse a m’eloigner

Qu’il me semble loin…
En cet endroit qui m’est inaccessible
Et pourtant il a l’ai si bien
Le visage telement paisible !

Mais c’est alors que le tps d’un moment
Que l’espace d’une nuit
Je ne suis plus qu’un flou souvenir d’avant
… Une simple page de sa vie

Comme j’ai hate de le retrouver
Alors qu’une rose s’ouvrira
Sous l’eveil d’un soleil d’ete
Et lui chuchoter que ce « Nous » durera ! !

lə sɔlεj sə məʁ
dispaʁε a lɔʁizɔ̃
mɔ̃tə alɔʁz- ɑ̃ mɔ̃ kœʁ
sεtə inεksplikablə ɛ̃spiʁasjɔ̃

la lynə sə ləvə
e kεlkz- ətwaləz- apaʁεse
la nɥi mə lɑ̃ləvə
mə deʁɔbɑ̃ a sa tɑ̃dʁεsə

dusəmɑ̃ il sɑ̃dɔʁ
ɡide paʁ œ̃ ʁəvə
ɑ̃tʁəmεlle, kɔʁz- a kɔʁ
ʒε pœʁ kə sə « nus » nə saʃəvə

lə sɛ̃plə blø də sεz- iø mə ʁasyʁe
sε bʁa sɔ̃ ma sələ e ynikə aʁmyʁə
kɔ̃tʁə lε vɑ̃piʁə də ma vi
e lε koʃəmaʁd də mε nɥi

malɡʁə- sa dusə pʁəzɑ̃sə
sεtə aɡʁəablə pʁɔksimite
ʒə ʁəsɛ̃ kɔmə ynə absɑ̃sə
e la nɥi mə pusə a məlwaɲe

kil mə sɑ̃blə lwɛ̃…
ɑ̃ sεt ɑ̃dʁwa ki mεt- inaksesiblə
e puʁtɑ̃ il a lε si bjɛ̃
lə vizaʒə tələmɑ̃ pεziblə !

mε sεt- alɔʁ kə lə te pe εs dœ̃ mɔmɑ̃
kə lεspasə dynə nɥi
ʒə nə sɥi plys kœ̃ flu suvəniʁ davɑ̃
… ynə sɛ̃plə paʒə də sa vi

kɔmə ʒε-atə də lə ʁətʁuve
alɔʁ kynə ʁozə suvʁiʁa
su ləvεj dœ̃ sɔlεj dətə
e lɥi ʃyʃɔte kə sə « nus » dyʁəʁa ! !