Poeme : Ode A Caroline

Caroline,

Depuis que nous nous sommes rencontrés
Je ne cesse de t’aimer
Nos séparations me font deffaillir à chaque fois
L’idée de ne plus te voir me met hors de moi

Tu as déclenché chez moi un volvan de sentiments
La lave de l’amour ne cesse de couler dans mon cœur
Mais le cratère de la distance se met en obstacle devant moi
Mais le magma de me ssentiments solutionne cette gêne.

Je retombe amoureux à chacune de nos retrouvailles
Tu es belle comme un bijou
Qui est inestimable à mes yeux

Tu es la femme que j’aime
Celle qui me rend heureux
La plus douce à mes yeux
Et celle qui me donnera l’enfant que j’aime

kaʁɔlinə,

dəpɥi kə nu nu sɔmə ʁɑ̃kɔ̃tʁe
ʒə nə sεsə də tεme
no sepaʁasjɔ̃ mə fɔ̃ defajiʁ a ʃakə fwa
lide də nə plys tə vwaʁ mə mεt ɔʁ də mwa

ty a deklɑ̃ʃe ʃe mwa œ̃ vɔlvɑ̃ də sɑ̃timɑ̃
la lavə də lamuʁ nə sεsə də kule dɑ̃ mɔ̃ kœʁ
mε lə kʁatεʁə də la distɑ̃sə sə mεt ɑ̃n- ɔpstaklə dəvɑ̃ mwa
mε lə maɡma də mə sɑ̃timɑ̃ sɔlysjɔnə sεtə ʒεnə.

ʒə ʁətɔ̃bə amuʁøz- a ʃakynə də no ʁətʁuvajə
ty ε bεllə kɔmə œ̃ biʒu
ki εt- inεstimablə a mεz- iø

ty ε la famə kə ʒεmə
sεllə ki mə ʁɑ̃t- œʁø
la plys dusə a mεz- iø
e sεllə ki mə dɔnəʁa lɑ̃fɑ̃ kə ʒεmə