Prose : Mienne

Parmi toutes les femmes de la terre qui peuplent
notre univers, ô mienne
tu es la plus belle tu ne le sais pas toi-même.
Le soleil t’a remarquée il t’a vêtue de ta belle peau dorée qui tombe en extase les YEUX.
Comme pour implorer Dieu je me prosterne devant tes jambes de gazelles célestes dont chaque pas de ta démarche gronde dans ma tête comme le tonnere après le passage de L’ECLAIRE.
Je reste béat lorsque tes yeux de colombe survolent l’ombre de mon corps avant de trouver refuge dans la cage de mon cœur au bord de L’ASPHYCIE.
Alors je sens monter à mon palais un goût de miel que ta bouche sécrète dans ma bouche lorsque tes lèvres effleurent mes lèvres dans un murmure je t’aime
qui me CRUCIFIE.
Dans l’ombre de ma nuit, j’entends comme une ritournelle ta voix qui me dit :
ENCORE…
Dans tes bras, je m’endors tandis que mon âme cherche ton CORPS…

L. A. C

paʁmi tutə lε famə də la teʁə ki pəple
nɔtʁə ynive, o mjεnə
ty ε la plys bεllə ty nə lə sε pa twa mεmə.
lə sɔlεj ta ʁəmaʁke il ta vεtɥ də ta bεllə po dɔʁe ki tɔ̃bə ɑ̃n- εkstazə lεz- iø.
kɔmə puʁ ɛ̃plɔʁe djø ʒə mə pʁɔstεʁnə dəvɑ̃ tε ʒɑ̃bə də ɡazεllə selεstə dɔ̃ ʃakə pa də ta demaʁʃə ɡʁɔ̃də dɑ̃ ma tεtə kɔmə lə tɔnəʁə apʁε lə pasaʒə də lεklεʁə.
ʒə ʁεstə bea lɔʁskə tεz- iø də kɔlɔ̃bə syʁvɔle lɔ̃bʁə də mɔ̃ kɔʁz- avɑ̃ də tʁuve ʁəfyʒə dɑ̃ la kaʒə də mɔ̃ kœʁ o bɔʁ də lasfisi.
alɔʁ ʒə sɑ̃s mɔ̃te a mɔ̃ palεz- œ̃ ɡu də mjεl kə ta buʃə sekʁεtə dɑ̃ ma buʃə lɔʁskə tε lεvʁəz- efləʁe mε lεvʁə- dɑ̃z- œ̃ myʁmyʁə ʒə tεmə
ki mə kʁysifi.
dɑ̃ lɔ̃bʁə də ma nɥi, ʒɑ̃tɑ̃ kɔmə ynə ʁituʁnεllə ta vwa ki mə di :
ɑ̃kɔʁə…
dɑ̃ tε bʁa, ʒə mɑ̃dɔʁ tɑ̃di kə mɔ̃n- amə ʃεʁʃə tɔ̃ kɔʁ…

εl. a. se