Poeme : La Fin D’un Poète

Larmes du poète
Triste est sa tête
Perte de l’amour
Des vers en ce jour

Souffrance écrite
Intense telle décrite
L’amertume
Le consume

Sans fin ainsi
Son destin ici
Ne vibre plus
Pour l’ode le flux

De ses émotions
Trêve de sensations
Tristesse délicate
Telle une agate

Le cristal de son cœur
S’est fendu de malheur
Privé de son bonheur
L’homme seul pleure

L’être ne vit plus
Il estime avoir vécu
Trop sur cette terre
Rejetant cette mère

De sa passion
Il se meurt au fond
La flamme s’éteint
Sombre sera ce matin
Ses rimes s’effacent
Son corps se glace

laʁmə- dy pɔεtə
tʁistə ε sa tεtə
pεʁtə də lamuʁ
dε vεʁz- ɑ̃ sə ʒuʁ

sufʁɑ̃sə ekʁitə
ɛ̃tɑ̃sə tεllə dekʁitə
lamεʁtymə
lə kɔ̃symə

sɑ̃ fɛ̃ ɛ̃si
sɔ̃ dεstɛ̃ isi
nə vibʁə plys
puʁ lɔdə lə flyks

də sεz- emɔsjɔ̃
tʁεvə də sɑ̃sasjɔ̃
tʁistεsə delikatə
tεllə ynə aɡatə

lə kʁistal də sɔ̃ kœʁ
sε fɑ̃dy də malœʁ
pʁive də sɔ̃ bɔnœʁ
lɔmə səl plœʁə

lεtʁə nə vit plys
il εstimə avwaʁ veky
tʁo syʁ sεtə teʁə
ʁəʒətɑ̃ sεtə mεʁə

də sa pasjɔ̃
il sə məʁ o fɔ̃
la flamə setɛ̃
sɔ̃bʁə səʁa sə matɛ̃
sε ʁimə sefase
sɔ̃ kɔʁ sə ɡlasə