Prose : À Mademoiselle Duvert

Que ceci ne soit un drame
Dame Poésie, on le sait,
Sauf son respect,
Ne nourrit son homme.

Alors mademoiselle Duvert
Tomber amoureuse d’un poète
N’est guère chose chouette ;
Vous ne vivrez de vers.

Que ses sonnets ne vous trompent pas,
Sans source de revenu régulière,
Votre passion s’enivra de galère

Et vite passera de vie à trépas ;
De mon opinion, soyez bien déçue,
L’amour rend aveugle et le mariage la vue.

kə səsi nə swa œ̃ dʁamə
damə pɔezi, ɔ̃ lə sε,
sof sɔ̃ ʁεspε,
nə nuʁʁi sɔ̃n- ɔmə.

alɔʁ madəmwazεllə dyvεʁ
tɔ̃be amuʁøzə dœ̃ pɔεtə
nε ɡεʁə ʃozə ʃuεtə,
vu nə vivʁe də vεʁ.

kə sε sɔnε nə vu tʁɔ̃pe pa,
sɑ̃ suʁsə də ʁəvəny ʁeɡyljεʁə,
vɔtʁə pasjɔ̃ sɑ̃nivʁa də ɡalεʁə

e vitə pasəʁa də vi a tʁepa,
də mɔ̃n- ɔpinjɔ̃, swaje bjɛ̃ desɥ,
lamuʁ ʁɑ̃t- avøɡlə e lə maʁjaʒə la vɥ.