Poeme : Quatre Petites Roses

Elles étaient quatre
Comme les feuilles d’un trèfle
Comme le carreau, le pic et le cœur
Leur vie c’était
Un mélange de rire et de bonne humeur

Elles étaient si petites face au monde
L’étrange et cruel ô ce monde
S’exclure était la seule solution
Se mettre à l’écart des gens sans raison
C’était faire une jolie ronde

Mais peu à peu l’écart
S’installa dans les cœurs
Une voulant la liberté
S’évader de cette pièce fermée
Les autres ne voyaient pas le mystère
De simples étrangères
Indifférentes à leur atmosphère

Quatre petites roses
Si fragiles si graves
Dans leurs âmes
Seules au milieu des grands arbres
Seules au milieu du monde

Mais l’air si pur
Devenait impur
Toujours les mêmes visages
Aucun nouveau paysage
Moi j’ai besoin de voyage
Je vous quitte mes roses soyez sages

Quatre petites roses
Si fragiles si graves
Dans leurs âmes
Seules au milieu des grands arbres
Seules au milieu du monde

εlləz- etε katʁə
kɔmə lε fœjə dœ̃ tʁεflə
kɔmə lə kaʁo, lə pik e lə kœʁ
lœʁ vi setε
œ̃ melɑ̃ʒə də ʁiʁə e də bɔnə ymœʁ

εlləz- etε si pətitə fasə o mɔ̃də
letʁɑ̃ʒə e kʁyεl o sə mɔ̃də
sεksklyʁə etε la sələ sɔlysjɔ̃
sə mεtʁə a lekaʁ dε ʒɑ̃ sɑ̃ ʁεzɔ̃
setε fεʁə ynə ʒɔli ʁɔ̃də

mε pø a pø lekaʁ
sɛ̃stala dɑ̃ lε kœʁ
ynə vulɑ̃ la libεʁte
sevade də sεtə pjεsə fεʁme
lεz- otʁə- nə vwajε pa lə mistεʁə
də sɛ̃pləz- etʁɑ̃ʒεʁə
ɛ̃difeʁɑ̃təz- a lœʁ atmɔsfεʁə

katʁə pətitə ʁozə
si fʁaʒilə si ɡʁavə
dɑ̃ lœʁz- amə
sələz- o miljø dε ɡʁɑ̃z- aʁbʁə
sələz- o miljø dy mɔ̃də

mε lεʁ si pyʁ
dəvənε ɛ̃pyʁ
tuʒuʁ lε mεmə vizaʒə
okœ̃ nuvo pεizaʒə
mwa ʒε bəzwɛ̃ də vwajaʒə
ʒə vu kitə mε ʁozə swaje saʒə

katʁə pətitə ʁozə
si fʁaʒilə si ɡʁavə
dɑ̃ lœʁz- amə
sələz- o miljø dε ɡʁɑ̃z- aʁbʁə
sələz- o miljø dy mɔ̃də