Poeme : Seul,

Seul.
Seul dans la grande ville.
Écrasé par l’immense foule.
Qui m’écrase et m’ignore.
J’étouffe et m’affole dans le métro.

Seul.
Le bruit me désoriente.
La chaleur m’accable.
La solitude me frissonne.
La peur me gèle.
Aucun échappatoire à ma solitude.

Seul.
Je ne sais.
S’il fait jour.
S’il fait nuit.
S’il pleut, s’il fait soleil.

Seul.
Mon chagrin me tue.
Triste passé.
Présent d’enfer.
Aucun avenir.

Seul.
La surface me harcèle.
Perdu dans le béton gris.
Les émeutes m’ignorent.
Les sirènes me rendent fou.

Seul.
Dans le parc, comme refuge.
Sans y trouver de refuge.
Pas de réconfort, non plus.
La crasse me colle à la peau.

Seul.
Personne ne m’adresse la parole.
Je me parle à moi-même.
Toujours d’accord.
Jamais en désaccord.

Seul.
Fou je suis devenu.
Caché derrière une double personnalité.
Qui suis-je ?
Qui donc est cette autre personnalité sans visage à qui je parle ?

3090 OVERIJSE, le vendredi 15 octobre 2010.

Thierry MAFFEI.

səl.
səl dɑ̃ la ɡʁɑ̃də vilə.
ekʁaze paʁ limɑ̃sə fulə.
ki mekʁazə e miɲɔʁə.
ʒetufə e mafɔlə dɑ̃ lə metʁo.

səl.
lə bʁɥi mə dezɔʁjɛ̃tə.
la ʃalœʁ makablə.
la sɔlitydə mə fʁisɔnə.
la pœʁ mə ʒεlə.
okœ̃ eʃapatwaʁə a ma sɔlitydə.

səl.
ʒə nə sε.
sil fε ʒuʁ.
sil fε nɥi.
sil plø, sil fε sɔlεj.

səl.
mɔ̃ ʃaɡʁɛ̃ mə tɥ.
tʁistə pase.
pʁezɑ̃ dɑ̃fe.
okœ̃ avəniʁ.

səl.
la syʁfasə mə-aʁsεlə.
pεʁdy dɑ̃ lə betɔ̃ ɡʁi.
lεz- emøtə miɲɔʁe.
lε siʁεnə mə ʁɑ̃de fu.

səl.
dɑ̃ lə paʁk, kɔmə ʁəfyʒə.
sɑ̃z- i tʁuve də ʁəfyʒə.
pa də ʁekɔ̃fɔʁ, nɔ̃ plys.
la kʁasə mə kɔlə a la po.

səl.
pεʁsɔnə nə madʁεsə la paʁɔlə.
ʒə mə paʁlə a mwa mεmə.
tuʒuʁ dakɔʁ.
ʒamεz- ɑ̃ dezakɔʁ.

səl.
fu ʒə sɥi dəvəny.
kaʃe dəʁjεʁə ynə dublə pεʁsɔnalite.
ki sɥi ʒə ?
ki dɔ̃k ε sεtə otʁə pεʁsɔnalite sɑ̃ vizaʒə a ki ʒə paʁlə ?

tʁwa milə katʁə vɛ̃- diz- ɔvəʁiʒsə, lə vɑ̃dʁədi kɛ̃zə ɔktɔbʁə dø milə dis.

tjeʁi mafε.