Poeme : Si Petite

Un soir,
Il y avait une lune énorme
J’étais si petite…
Il y avait un ciel parsemé d’étoiles
Je me souviens cette impression
D’être si petite, si petite…
J’étais sure qu’elle s’approcherait
Qu’elle me raconterait
Des histoires pour grands
Mais j’étais tellement petite.

M’a t ’elle dit que c’était vrai
Que nous sommes seuls
Toujours tous seuls
Et si petits, si petits. .
Elle m’a parlé
M ’a préféré, m’a cajolé
Tous ce temps à parler
De comme je suis petite. .
Rien ne serait plus pareil
Lorsque j’aurai grandi
Que l’unique force de la vie
C’est celle que l’on se donne
Longtemps, elle ne serait aussi grande
Que ce soir là
Et lorsque je la retrouverai
Je me rappellerai que j’étais petite.
Oriane

œ̃ swaʁ,
il i avε ynə lynə enɔʁmə
ʒetε si pətitə…
il i avε œ̃ sjεl paʁsəme detwalə
ʒə mə suvjɛ̃ sεtə ɛ̃pʁesjɔ̃
dεtʁə si pətitə, si pətitə…
ʒetε syʁə kεllə sapʁoʃəʁε
kεllə mə ʁakɔ̃təʁε
dεz- istwaʁə puʁ ɡʁɑ̃
mε ʒetε tεllmɑ̃ pətitə.

ma tεllə di kə setε vʁε
kə nu sɔmə səl
tuʒuʁ tus səl
e si pəti, si pəti.
εllə ma paʁle
ma pʁefeʁe, ma kaʒɔle
tus sə tɑ̃z- a paʁle
də kɔmə ʒə sɥi pətitə.
ʁjɛ̃ nə səʁε plys paʁεj
lɔʁskə ʒoʁε ɡʁɑ̃di
kə lynikə fɔʁsə də la vi
sε sεllə kə lɔ̃ sə dɔnə
lɔ̃tɑ̃, εllə nə səʁε osi ɡʁɑ̃də
kə sə swaʁ la
e lɔʁskə ʒə la ʁətʁuvəʁε
ʒə mə ʁapεllʁε kə ʒetε pətitə.
ɔʁjanə