Poeme : Dépression

Je suis fatiguée…
Il n’y a plus rien
Plus de belles réjouissance
L’amour ne se souvient
Du désir avant souffrance
Je suis rien
Petite île oubliée
Bout de pain
Durcit dans un panier
Je ne pense à rien
Juste et rien qu’à cette absence
Je ne désire rien
Cela n’a plus d’importance
Je pleure dedans
Pour que rien ne paraisse
Il faut être grand
Que personne ne se blesse
Mes larmes me harcèlent
Elles voudraient s’évader
Elles bougent, elles m’appellent
Je ne puis les lacher

Faîtes que le brouillard s’en aille
Que la raison l’emporte
Avant que je ne déraille
Une loque, une vie de morte

ʒə sɥi fatiɡe…
il ni a plys ʁjɛ̃
plys də bεllə ʁeʒuisɑ̃sə
lamuʁ nə sə suvjɛ̃
dy deziʁ avɑ̃ sufʁɑ̃sə
ʒə sɥi ʁjɛ̃
pətitə ilə ublje
bu də pɛ̃
dyʁsi dɑ̃z- œ̃ panje
ʒə nə pɑ̃sə a ʁjɛ̃
ʒystə e ʁjɛ̃ ka sεtə absɑ̃sə
ʒə nə deziʁə ʁjɛ̃
səla na plys dɛ̃pɔʁtɑ̃sə
ʒə plœʁə dədɑ̃
puʁ kə ʁjɛ̃ nə paʁεsə
il fo εtʁə ɡʁɑ̃
kə pεʁsɔnə nə sə blεsə
mε laʁmə- mə-aʁsεle
εllə vudʁε sevade
εllə buʒe, εllə mapεlle
ʒə nə pɥi lε laʃe

fεtə kə lə bʁujaʁ sɑ̃n- ajə
kə la ʁεzɔ̃ lɑ̃pɔʁtə
avɑ̃ kə ʒə nə deʁajə
ynə lɔkə, ynə vi də mɔʁtə