Poeme : Ma Pensée De L’amour

Une ƒÖis au mÖis de mai
A plat ventre dans les ¢hamps, j’appliquais
MÖn Öreille au ras des herßes, pÖur l’entendre respirer,
Paupières ¢lÖses, je vÖis parƒÖis apparaître un visage in¢Önnu
De la pènÖmßre Öù tu as vé¢u.
Tant de ƒeu dans mÖn ¢Öeur,
Qui lui dÖnna sa splendeur.
Un lÖintain jÖur,
J’entrevÖis un ¢Örps de pluie s¢intillant dans le saßle,
Je ne ƒais que parler de l’impensaßle,
DÖnt l’amÖur ¢aresse le ¢ÖntÖur.
Je ne ¢Ömprends pas ßien, dis mÖi,
C’est quÖi l’amÖur pÖur tÖi ?
TÖutes ¢es heures Öu tu télÖignes de mÖi.
De la rÖute, je vÖis,
MÖn amÖur en ßlÖ¢ de ƒeuillets trés unis.
C’est une histÖire d’atÖmes ¢rÖ¢hus à la ƒÖlie,
CÖmme l’eau d’une ƒlaque aprés la pluie.
Un ange me suit,
En pleine lumière,
Le ¢lair de lune des¢end vers le ¢Öeur de le Terre.
Il y a une surprise pÖur mÖi dans ses yeu× si prÖƒÖnds,
De l’amÖur !
Dans quel ¢a¢hÖt s’apaisera l’amÖur ?
Un vide sans ƒÖnd.

ynə ɔis o mɔi də mε
a pla vɑ̃tʁə dɑ̃ lε sεn-ɑ̃, ʒaplikε
mɔn ɔʁεjə o ʁa dεz- əʁεs, pɔyʁ lɑ̃tɑ̃dʁə ʁεspiʁe,
popjεʁə sεn lɔzə, ʒə vɔi paʁɔis apaʁεtʁə œ̃ vizaʒə ɛ̃ sεn ɔny
də la pεnɔmʁə ɔ ty a ve sεn y.
tɑ̃ də ø dɑ̃ mɔn sεn ɔœʁ,
ki lɥi dɔna sa splɑ̃dœʁ.
œ̃ lɔɛ̃tɛ̃ ʒɔyʁ,
ʒɑ̃tʁəvɔiz- œ̃ sεn ɔʁ də plɥi εs sεn ɛ̃tijɑ̃ dɑ̃ lə salə,
ʒə nə εs kə paʁle də lɛ̃pɑ̃salə,
dɔn lamɔyʁ sεn aʁεsə lə sεn ɔntɔyʁ.
ʒə nə sεn ɔmpʁɑ̃ pa jɛ̃, di mɔi,
sε kɔi lamɔyʁ pɔyʁ tɔi ?
tɔytə sεn ε œʁz- ɔy ty telɔiɲə də mɔi.
də la ʁɔytə, ʒə vɔi,
mɔn amɔyʁ ɑ̃ lɔ sεn də œjε tʁez- yni.
sεt- ynə istɔiʁə datɔmə sεn ʁɔ sεn ys a la ɔli,
kɔmə lo dynə lakə apʁe la plɥi.
œ̃n- ɑ̃ʒə mə sɥi,
ɑ̃ plεnə lymjεʁə,
lə sεn lεʁ də lynə dε sεn εnd vεʁ lə sεn ɔœʁ də lə teʁə.
il i a ynə syʁpʁizə pɔyʁ mɔi dɑ̃ sεz- iø myltiplje paʁ si pʁɔɔnd,
də lamɔyʁ !
dɑ̃ kεl sεn a sεn ɔt sapεzəʁa lamɔyʁ ?
œ̃ vidə sɑ̃ ɔnd.