Poeme : Le Train

La lame grise glisse comme un train, suit les rails de mon bras. Le chemin sans retour, la ligne écarlate qui traverse cet avant-bras de part en part. Terminus tout le monde descend, nous voici arrivées à la gare du désespoir. Bien venue dans la ligne du train de la mort. Le couteau glisse avec douceur, on patiente tandis que la peau gonfle et rougit, le sang commence à sortir.
Il ne se fait pas prier et coule lentement, le long des rails de ma vie. On voit défiler les arrêts, sans que le train ne s’y arrête. On suit le train de nos vies.
Continuer de respirer. Haletants de vie. Essoufflés de vivre. Happés, pressés souvent de rendre notre dernier souffle.

la lamə ɡʁizə ɡlisə kɔmə œ̃ tʁɛ̃, sɥi lε ʁaj də mɔ̃ bʁa. lə ʃəmɛ̃ sɑ̃ ʁətuʁ, la liɲə ekaʁlatə ki tʁavεʁsə sεt avɑ̃ bʁa də paʁ ɑ̃ paʁ. tεʁminys tu lə mɔ̃də desɑ̃, nu vwasi aʁivez- a la ɡaʁə dy dezεspwaʁ. bjɛ̃ vənɥ dɑ̃ la liɲə dy tʁɛ̃ də la mɔʁ. lə kuto ɡlisə avεk dusœʁ, ɔ̃ pasjɑ̃tə tɑ̃di kə la po ɡɔ̃flə e ʁuʒi, lə sɑ̃ kɔmɑ̃sə a sɔʁtiʁ.
il nə sə fε pa pʁje e kulə lɑ̃təmɑ̃, lə lɔ̃ dε ʁaj də ma vi. ɔ̃ vwa defile lεz- aʁε, sɑ̃ kə lə tʁɛ̃ nə si aʁεtə. ɔ̃ sɥi lə tʁɛ̃ də no vi.
kɔ̃tinɥe də ʁεspiʁe. alətɑ̃ də vi. esufle də vivʁə. ape, pʁese suvɑ̃ də ʁɑ̃dʁə nɔtʁə dεʁnje suflə.