Poeme : La Vague

La vague sur le sable frôle son visage
Elle veut paraître en ce jour langoureux
Quand la lumière se prononce en bleu paysage
De ce doux plaisir qui se dévoile des yeux
Le silence de la mer doucement se traîne
Un grain de poussière s’éclaire, lumineux,
Découvrant l’océan d’une splendeur extrême,
D’un grand rocher se dévoile silencieux.
L’eau effleure le rivage de son ombrage,
D’une âme qui frémit au moindre souvenir
Et la mer délire quand la bise voyage
Une lame de fond se projette la nuit
Parfois, d’épuisement, cette vague se lasse
L’esprit tourbillonnant au firmament du ciel
Dévoilant au crépuscule un charme qui passe,
Raniment aux rêves les trais de son sommeil…

Andréa

la vaɡ syʁ lə sablə fʁolə sɔ̃ vizaʒə
εllə vø paʁεtʁə ɑ̃ sə ʒuʁ lɑ̃ɡuʁø
kɑ̃ la lymjεʁə sə pʁonɔ̃sə ɑ̃ blø pεizaʒə
də sə du plεziʁ ki sə devwalə dεz- iø
lə silɑ̃sə də la mεʁ dusəmɑ̃ sə tʁεnə
œ̃ ɡʁɛ̃ də pusjεʁə seklεʁə, lyminø,
dekuvʁɑ̃ lɔseɑ̃ dynə splɑ̃dœʁ εkstʁεmə,
dœ̃ ɡʁɑ̃ ʁoʃe sə devwalə silɑ̃sjø.
lo eflœʁə lə ʁivaʒə də sɔ̃n- ɔ̃bʁaʒə,
dynə amə ki fʁemi o mwɛ̃dʁə suvəniʁ
e la mεʁ deliʁə kɑ̃ la bizə vwajaʒə
ynə lamə də fɔ̃ sə pʁɔʒεtə la nɥi
paʁfwa, depɥizəmɑ̃, sεtə vaɡ sə lasə
lεspʁi tuʁbijɔnɑ̃ o fiʁmame dy sjεl
devwalɑ̃ o kʁepyskylə œ̃ ʃaʁmə ki pasə,
ʁanime o ʁεvə lε tʁε də sɔ̃ sɔmεj…

ɑ̃dʁea