Poeme : L’elue

Je ne serais jamais l’elue
C’est ainsi je n’y peut rien
Je ne suis qu’un ange dechu
Et pourtant je ne crains rien

Je me sens l’ame invinsible
Mais je ne peus pas
Lutter contre l’invisible
Qui me tient si loin de ca

Et la vie n’est qu’un vaste tombeau
Ou les ames sorties de nos corps
Pour la derniere fois baisse le rideau
Et pour cette terre, quel triste sort

Mais je suis la
Et de vos tombeau je vous retirerai
Adorez moi
Car a la vie je vous ramenerer

ʒə nə səʁε ʒamε ləlɥ
sεt- ɛ̃si ʒə ni pø ʁjɛ̃
ʒə nə sɥi kœ̃n- ɑ̃ʒə dəʃy
e puʁtɑ̃ ʒə nə kʁɛ̃ ʁjɛ̃

ʒə mə sɑ̃s lamə ɛ̃vɛ̃siblə
mε ʒə nə pøs pa
lyte kɔ̃tʁə lɛ̃viziblə
ki mə tjɛ̃ si lwɛ̃ də ka

e la vi nε kœ̃ vastə tɔ̃bo
u lεz- amə sɔʁti də no kɔʁ
puʁ la dεʁnjəʁə fwa bεsə lə ʁido
e puʁ sεtə teʁə, kεl tʁistə sɔʁ

mε ʒə sɥi la
e də vo tɔ̃bo ʒə vu ʁətiʁəʁε
adɔʁe mwa
kaʁ a la vi ʒə vu ʁamənəʁe