Poeme : Tumultueuse Provence

Quelle est belle ma Provence
Riches de ses fleurs odorantes
Mimosas, genêts, sveltes lavandes
De leurs beautés, vous font l’offrande !

Le bleu du ciel dans sa pureté
Ne trouve en rien, rivalité
Et de l’onde translucide
Renaîtra douce chrysalide

Les flots s’emportent, arrogants
Mousseux, rouleaux vibrants
Martelant, pierres et rochers
Noyant varech et plage dorée !

Ils prennent leur souffle, là-bas
Au large, comme des « Juda »
Pour finir masses, inaccessibles
Force ultime, , invincible !

Et le soleil, rayonne sur ce carnage
Caresse ces démons en cage
Resplendit, nimbant de beaux atours
Jardins, maisons tout alentours !

Je l’aime, tant ma belle Provence
Elle me comble, en abondance
Mer, soleil, lumière, odeurs
Avec vous, je partage tout ce bonheur. .

kεllə ε bεllə ma pʁɔvɑ̃sə
ʁiʃə də sε flœʁz- ɔdɔʁɑ̃tə
mimoza, ʒənε, zvεltə lavɑ̃də
də lœʁ bote, vu fɔ̃ lɔfʁɑ̃də !

lə blø dy sjεl dɑ̃ sa pyʁəte
nə tʁuvə ɑ̃ ʁjɛ̃, ʁivalite
e də lɔ̃də tʁɑ̃slysidə
ʁənεtʁa dusə kʁizalidə

lε flo sɑ̃pɔʁte, aʁɔɡɑ̃
musø, ʁulo vibʁɑ̃
maʁtəlɑ̃, pjeʁəz- e ʁoʃe
nwajɑ̃ vaʁεk e plaʒə dɔʁe !

il pʁεne lœʁ suflə, la ba
o laʁʒə, kɔmə dəs « ʒyda »
puʁ finiʁ masə, inaksesiblə
fɔʁsə yltimə, ɛ̃vɛ̃siblə !

e lə sɔlεj, ʁεjɔnə syʁ sə kaʁnaʒə
kaʁεsə sε demɔ̃z- ɑ̃ kaʒə
ʁεsplɑ̃di, nɛ̃bɑ̃ də boz- atuʁ
ʒaʁdɛ̃, mεzɔ̃ tut- alɑ̃tuʁ !

ʒə lεmə, tɑ̃ ma bεllə pʁɔvɑ̃sə
εllə mə kɔ̃blə, ɑ̃n- abɔ̃dɑ̃sə
mεʁ, sɔlεj, lymjεʁə, ɔdœʁ
avεk vu, ʒə paʁtaʒə tu sə bɔnœʁ.