Poeme : Pensee Philosophale.

Désert d’infinité de pensés,
Emprisonné d’une bogue vide
Voguant sur le lac placide
De larmes qu’on ne peut assécher,
Passe devant le drame contemplant.
Damné de tristesse invariable,
L’homme au désir condamnable,
Visage dans les mains, se repent.
Nul besoin en somme de mots vains
Pour l’équivoque de la démesure
De sentiments qui perdurent.
Cette vie passée sans lendemain
Jamais n’aurait donné le goût,
Ne serait-ce même l’effleurement
D’un baiser volé si palpitant,
Même d’un regard toujours doux.
Le silence grave de la certitude
Pesait sur le brave anéanti
Qui n’oserait changer de vie
Ne connaissant que sa solitude.
Serait-ce seulement tragique
D’avouer alors un simple amour
De mots dictés de bravoure ?
Destin de rien devenu magique…

dezεʁ dɛ̃finite də pɑ̃se,
ɑ̃pʁizɔne dynə bɔɡ vidə
vɔɡɑ̃ syʁ lə lak plasidə
də laʁmə- kɔ̃ nə pø aseʃe,
pasə dəvɑ̃ lə dʁamə kɔ̃tɑ̃plɑ̃.
damne də tʁistεsə ɛ̃vaʁjablə,
lɔmə o deziʁ kɔ̃damnablə,
vizaʒə dɑ̃ lε mɛ̃, sə ʁəpe.
nyl bəzwɛ̃ ɑ̃ sɔmə də mo vɛ̃
puʁ lekivɔkə də la deməzyʁə
də sɑ̃timɑ̃ ki pεʁdyʁe.
sεtə vi pase sɑ̃ lɑ̃dəmɛ̃
ʒamε noʁε dɔne lə ɡu,
nə səʁε sə mεmə lefləʁəmɑ̃
dœ̃ bεze vɔle si palpitɑ̃,
mεmə dœ̃ ʁəɡaʁ tuʒuʁ du.
lə silɑ̃sə ɡʁavə də la sεʁtitydə
pəzε syʁ lə bʁavə aneɑ̃ti
ki nozəʁε ʃɑ̃ʒe də vi
nə kɔnεsɑ̃ kə sa sɔlitydə.
səʁε sə sələmɑ̃ tʁaʒikə
davue alɔʁz- œ̃ sɛ̃plə amuʁ
də mo dikte də bʁavuʁə ?
dεstɛ̃ də ʁjɛ̃ dəvəny maʒikə…