Poeme : Le Temps

Le temps s’en va hardi et silencieux,
Comme ton regard qui s’évade dans le lointain.
Le son de ton violon mûrit au fil de tes langoureuses journées,
Tu es l’intrépide cavalier de mes songes en furie.
Ton âme est sinistre mais ton âme est éternelle.
Elle est le feu de la vie, l’essence de ton corps.
J’espére que tu me reviendras vite,
Ne t’abondonnes pas dans le tourment de tes sombres idées,
Tu reviendras au galop,
Tu m’emmeneras loin de ce triste monde,
Qui sourit à ton passage et se meurt de mon desespoir.

lə tɑ̃ sɑ̃ va-aʁdi e silɑ̃sjø,
kɔmə tɔ̃ ʁəɡaʁ ki sevadə dɑ̃ lə lwɛ̃tɛ̃.
lə sɔ̃ də tɔ̃ vjɔlɔ̃ myʁi o fil də tε lɑ̃ɡuʁøzə ʒuʁne,
ty ε lɛ̃tʁepidə kavalje də mε sɔ̃ʒəz- ɑ̃ fyʁi.
tɔ̃n- amə ε sinistʁə mε tɔ̃n- amə εt- etεʁnεllə.
εllə ε lə fø də la vi, lesɑ̃sə də tɔ̃ kɔʁ.
ʒεspeʁə kə ty mə ʁəvjɛ̃dʁa vitə,
nə tabɔ̃dɔnə pa dɑ̃ lə tuʁme də tε sɔ̃bʁəz- ide,
ty ʁəvjɛ̃dʁaz- o ɡalo,
ty mamənəʁa lwɛ̃ də sə tʁistə mɔ̃də,
ki suʁi a tɔ̃ pasaʒə e sə məʁ də mɔ̃ dəzεspwaʁ.