Poeme : Folie

Solitude tristement longue
Où la peine et la haine m’innondent
Dans un noir horriblement sombre
Qui me noie de plus en plus chaque seconde

Je sais et je me sens devenir folle
Comme si la méchanceté trop souvent me cajole
Et me chante de bellle m. lodie en sol
Pour qu’ensuite, à elle je me colle

Prise soudainement par la haine
Mon cœur pétrit se déchaîne
Mes émotions se bousculent
Et ne font qu’une

Je ressens un total mépris
Que mon cœur facilement à appris
Je ne me sens plus moi
Doucement ma tête s’en và

Edith

sɔlitydə tʁistəmɑ̃ lɔ̃ɡ
u la pεnə e la-εnə minɔ̃de
dɑ̃z- œ̃ nwaʁ ɔʁibləmɑ̃ sɔ̃bʁə
ki mə nwa də plysz- ɑ̃ plys ʃakə səɡɔ̃də

ʒə sεz- e ʒə mə sɑ̃s dəvəniʁ fɔlə
kɔmə si la meʃɑ̃səte tʁo suvɑ̃ mə kaʒɔlə
e mə ʃɑ̃tə də bə εl εl εl ə εm. lɔdi ɑ̃ sɔl
puʁ kɑ̃sɥitə, a εllə ʒə mə kɔlə

pʁizə sudεnəmɑ̃ paʁ la-εnə
mɔ̃ kœʁ petʁi sə deʃεnə
mεz- emɔsjɔ̃ sə buskyle
e nə fɔ̃ kynə

ʒə ʁəsɛ̃z- œ̃ tɔtal mepʁi
kə mɔ̃ kœʁ fasiləmɑ̃ a apʁi
ʒə nə mə sɑ̃s plys mwa
dusəmɑ̃ ma tεtə sɑ̃ va

ədit