Poeme : L’épine De Glace

L’épine de glace traverse les échines
Elles ne tuent pas mais fait haîr
Telle une patte arachnéeine
Plantant sa griffe pour faire périr

La glace qui l’entoure
N’est faite que de velours
Si brulante et explosive
On ne peut plus la retenir captive

Depuis sa naissance, elle declenche
Des troubles tellement immenses
Qu’en la voyant approcher
Les personnes n’ont envie de s’en éloigner

Tu ne peut plus la retenir
Sans en gouter le poison
Qui lui ne veut que sortir
De ce detestable cocon

Mais en y repensant
Si tu y était ariver
Peut etre y aurait tu survecu
Personne ne le saurat jamais plus

lepinə də ɡlasə tʁavεʁsə lεz- eʃinə
εllə nə tɥe pa mε fε-εʁ
tεllə ynə patə aʁakneεnə
plɑ̃tɑ̃ sa ɡʁifə puʁ fεʁə peʁiʁ

la ɡlasə ki lɑ̃tuʁə
nε fεtə kə də vəluʁ
si bʁylɑ̃tə e εksplozivə
ɔ̃ nə pø plys la ʁətəniʁ kaptivə

dəpɥi sa nεsɑ̃sə, εllə dəklɑ̃ʃə
dε tʁublə tεllmɑ̃ imɑ̃sə
kɑ̃ la vwajɑ̃ apʁoʃe
lε pεʁsɔnə nɔ̃ ɑ̃vi də sɑ̃n- elwaɲe

ty nə pø plys la ʁətəniʁ
sɑ̃z- ɑ̃ ɡute lə pwazɔ̃
ki lɥi nə vø kə sɔʁtiʁ
də sə dətεstablə kɔkɔ̃

mεz- ɑ̃n- i ʁəpɑ̃sɑ̃
si ty i etε aʁive
pø εtʁə i oʁε ty syʁvəky
pεʁsɔnə nə lə soʁa ʒamε plys