Poeme : Prendre Le Temps De Vivre

Aujourdhui j’ai decidé de prendre le temps de vivre
De regarder autour de moi, de me rendre ivre
De la magie des murs blancs, decouverte de moi
En meme temps que je t’explore de mes doigts

Je ne sais plus combien de fois j’en oublie presqu’ de respirer
Dans la contemplation des choses, de tous ces p’tits reflets
Puis d’toute facon j’me rapelle plus d’ mon nom
Oriane, Oriane ou le son d’un clairon ?

Mais a partir de cet instant je réapprend a marcher
Je pars a la visite du monde, je me mets a parler
’Vec l’etranger charmant, ou la vieille qui radote
Ma vie est une piece, dont j’ouvre enfin la porte

oʒuʁdɥi ʒε dəside də pʁɑ̃dʁə lə tɑ̃ də vivʁə
də ʁəɡaʁde otuʁ də mwa, də mə ʁɑ̃dʁə ivʁə
də la maʒi dε myʁ blɑ̃, dəkuvεʁtə də mwa
ɑ̃ məmə tɑ̃ kə ʒə tεksplɔʁə də mε dwa

ʒə nə sε plys kɔ̃bjɛ̃ də fwa ʒɑ̃n- ubli pʁεskdə ʁεspiʁe
dɑ̃ la kɔ̃tɑ̃plasjɔ̃ dε ʃozə, də tus sε ptit ʁəflε
pɥi dtutə fakɔ̃ ʒmə ʁapεllə plys dmɔ̃ nɔ̃
ɔʁjanə, ɔʁjanə u lə sɔ̃ dœ̃ klεʁɔ̃ ?

mεz- a paʁtiʁ də sεt ɛ̃stɑ̃ ʒə ʁeapʁɑ̃t- a maʁʃe
ʒə paʁz- a la vizitə dy mɔ̃də, ʒə mə mεtz- a paʁle
vεk lεtʁɑ̃ʒe ʃaʁmɑ̃, u la vjεjə ki ʁadɔtə
ma vi εt- ynə pjəsə, dɔ̃ ʒuvʁə ɑ̃fɛ̃ la pɔʁtə