Poeme : Paradis Couchant

Quand le breton des côtes se prépare à mourir
Pour aller là où se trouve le paradis étoilé
Son âme brûle avec impatience de le devenir
Rejoindre une île où le temps n’est pas compté

Quand vient le dernier souffle de la marée
Le vent garde l’âme dans le sillage du soleil
Dans sa lourde écume de ces vagues fortunées
Le signal d’un grand feu qui arde le sommeil

Sous les ombrages, il voudrait la vie éternelle
Au rivage l’attend un cortège rempli de blessures
Il veut simplement boire l’eau de la source naturelle
S’éloigner de cette lumière afin qu’il nous rassure

kɑ̃ lə bʁətɔ̃ dε kotə sə pʁepaʁə a muʁiʁ
puʁ ale la u sə tʁuvə lə paʁadiz- etwale
sɔ̃n- amə bʁylə avεk ɛ̃pasjɑ̃sə də lə dəvəniʁ
ʁəʒwɛ̃dʁə ynə ilə u lə tɑ̃ nε pa kɔ̃te

kɑ̃ vjɛ̃ lə dεʁnje suflə də la maʁe
lə vɑ̃ ɡaʁdə lamə dɑ̃ lə sijaʒə dy sɔlεj
dɑ̃ sa luʁdə ekymə də sε vaɡ fɔʁtyne
lə siɲal dœ̃ ɡʁɑ̃ fø ki aʁdə lə sɔmεj

su lεz- ɔ̃bʁaʒə, il vudʁε la vi etεʁnεllə
o ʁivaʒə latɑ̃t- œ̃ kɔʁtεʒə ʁɑ̃pli də blesyʁə
il vø sɛ̃pləmɑ̃ bwaʁə lo də la suʁsə natyʁεllə
selwaɲe də sεtə lymjεʁə afɛ̃ kil nu ʁasyʁə