Poeme : Je Marche Seule

Seule sur un chemin caillouteux, je marche,
La solitude enserre mon corps et mon esprit,
L’envie de penser m’a quittée et me fâche,
J’erre comme une âme en peine, abêtie.

Seules, des images floutées de mes amies
Me peinent et hantent ma mémoire,
Que sont-elles devenues, ont- elles péri ?
Une souffrance m’envahit, efface tout espoir.

Je marche seule face aux aléas de la vie,
Présente mais l’âme triste et lacérée,
Je m’ennuie et manque de compagnie
Mais, il me faut vaincre cette route, esseulée.

Le silence, la beauté, la fraîcheur de la nature
Adoucissent un peu cet inconfort de vie,
Une destinée ne se passe jamais sans blessures,
Je dois l’accepter malgré un cœur meurtri.

sələ syʁ œ̃ ʃəmɛ̃ kajutø, ʒə maʁʃə,
la sɔlitydə ɑ̃seʁə mɔ̃ kɔʁz- e mɔ̃n- εspʁi,
lɑ̃vi də pɑ̃se ma kite e mə faʃə,
ʒeʁə kɔmə ynə amə ɑ̃ pεnə, abεti.

sələ, dεz- imaʒə flute də mεz- ami
mə pεne e-ɑ̃te ma memwaʁə,
kə sɔ̃ tεllə dəvənɥ, ɔ̃ εllə peʁi ?
ynə sufʁɑ̃sə mɑ̃vai, efasə tut- εspwaʁ.

ʒə maʁʃə sələ fasə oz- alea də la vi,
pʁezɑ̃tə mε lamə tʁistə e laseʁe,
ʒə mɑ̃nɥi e mɑ̃kə də kɔ̃paɲi
mε, il mə fo vɛ̃kʁə sεtə ʁutə, esəle.

lə silɑ̃sə, la bote, la fʁεʃœʁ də la natyʁə
adusise œ̃ pø sεt ɛ̃kɔ̃fɔʁ də vi,
ynə dεstine nə sə pasə ʒamε sɑ̃ blesyʁə,
ʒə dwa laksεpte malɡʁe œ̃ kœʁ məʁtʁi.