Poeme : Encre

Je ne suis qu’une écrivaillonne
Qui pense et qui brouillonne
Des bouts de mots et des pleurs
En gouttes d’encre et de fleurs

Mes lignes sont automatiques
Et n’ont rien de fantastique
Avec le trop-plein de mon âme
Elles me réchauffent de leurs flammes

Puis elles deviennent des lumignons
Je te cherche alors et je monte le son
Je t’offre l’alcôve de mon cœur
Pour que grandisse notre bonheur.

ʒə nə sɥi kynə ekʁivajɔnə
ki pɑ̃sə e ki bʁujɔnə
dε bu də moz- e dε plœʁ
ɑ̃ ɡutə dɑ̃kʁə e də flœʁ

mε liɲə sɔ̃t- otɔmatik
e nɔ̃ ʁjɛ̃ də fɑ̃tastikə
avεk lə tʁo plɛ̃ də mɔ̃n- amə
εllə mə ʁeʃofe də lœʁ flamə

pɥiz- εllə dəvjεne dε lymiɲɔ̃
ʒə tə ʃεʁʃə alɔʁz- e ʒə mɔ̃tə lə sɔ̃
ʒə tɔfʁə lalkovə də mɔ̃ kœʁ
puʁ kə ɡʁɑ̃disə nɔtʁə bɔnœʁ.