Poeme : La Penombre De Ma Malheureuse Vie

Ma vie, n’est qu’un morceau de papier
Un morceau de parchemin brulé
Un morceau d’existence qui ne demande plus que de disparaitre
La vie serai alors moin lourde peut etre

Cette vie, qui a commencer ce jour de decembre
Il faisait encor très froid alors
Pour que ce seul jour devienne une penombre
Pour que ma vie seul ma vie s’effondre

Chaques jours de ma vie je souffre
Chaque minute de mon existance se transforme en douleur
Chaque semaine de cette soidisante liberté se change en un seul gouffre
En gros ma vie devient de plus en plus un malheur

C’est pourquoi je demande de rejoindre les cieux
De rejoindre ces millier d’etre morts malheureux
Pour enfin mieu vivre j’espere
Etre heureuse et vivante, je suplie de l’etre

ma vi, nε kœ̃ mɔʁso də papje
œ̃ mɔʁso də paʁʃəmɛ̃ bʁyle
œ̃ mɔʁso dεɡzistɑ̃sə ki nə dəmɑ̃də plys kə də dispaʁεtʁə
la vi səʁε alɔʁ mwɛ̃ luʁdə pø εtʁə

sεtə vi, ki a kɔmɑ̃se sə ʒuʁ də dəsɑ̃bʁə
il fəzε ɑ̃kɔʁ tʁε fʁwa alɔʁ
puʁ kə sə səl ʒuʁ dəvjεnə ynə pənɔ̃bʁə
puʁ kə ma vi səl ma vi sefɔ̃dʁə

ʃak ʒuʁ də ma vi ʒə sufʁə
ʃakə minytə də mɔ̃n- εɡzistɑ̃sə sə tʁɑ̃sfɔʁmə ɑ̃ dulœʁ
ʃakə səmεnə də sεtə swadizɑ̃tə libεʁte sə ʃɑ̃ʒə ɑ̃n- œ̃ səl ɡufʁə
ɑ̃ ɡʁo ma vi dəvjɛ̃ də plysz- ɑ̃ plysz- œ̃ malœʁ

sε puʁkwa ʒə dəmɑ̃də də ʁəʒwɛ̃dʁə lε sjø
də ʁəʒwɛ̃dʁə sε milje dεtʁə mɔʁ maləʁø
puʁ ɑ̃fɛ̃ mjø vivʁə ʒεspəʁə
εtʁə œʁøzə e vivɑ̃tə, ʒə sypli də lεtʁə