Poeme : La Fille De La Pluie

Jour de pluie, chemin rentrant
Je vis une petite fille desemparée apparamment

Elle pleurait sous la pluie
Qui ruicelait sur corps fragile et demunit

Je la prit dans les bras quand soudain
Une lumiere foudroyante gahit de ses mains

La petite fille avait subitement eu des aile
Qui deja je pouvait voir s’envolait dans le ciel

Elle me fit signe de la rejoindre
Il ne lui fallu meme pas me convaincre

Pour lui dire que ma vie etait au coté de ma famille
Et que la cienne desormais se trouvait la haut au paradis

ʒuʁ də plɥi, ʃəmɛ̃ ʁɑ̃tʁɑ̃
ʒə vis ynə pətitə fijə dəzɑ̃paʁe apaʁamɑ̃

εllə pləʁε su la plɥi
ki ʁɥisəlε syʁ kɔʁ fʁaʒilə e dəmyni

ʒə la pʁi dɑ̃ lε bʁa kɑ̃ sudɛ̃
ynə lymjəʁə fudʁwajɑ̃tə ɡai də sε mɛ̃

la pətitə fijə avε sybitəmɑ̃ y dεz- εlə
ki dəʒa ʒə puvε vwaʁ sɑ̃vɔlε dɑ̃ lə sjεl

εllə mə fi siɲə də la ʁəʒwɛ̃dʁə
il nə lɥi faly məmə pa mə kɔ̃vɛ̃kʁə

puʁ lɥi diʁə kə ma vi ətε o kɔte də ma famijə
e kə la sjεnə dəzɔʁmε sə tʁuvε la-o o paʁadi