Poeme : Je Ne Veux Plus

Après cette souffrance
Si cruelle et toujours présente
Je me ferme
A toute forme d’amour
Je en veux plus
Me vider de mes larmes
Je ne veux plus
Partager des instants si pûrs
Et aboutir a un moment de vie
Si pénible.

Ne me dite plus jamais < je t’aime >
Je ne veux plus l, entendre
Je me ferai sourde et de glace
Je ne veux plus aimer
Je ne veux plus
De ce cercle vicieux
Qu’est l’amour
Ne me faite plus d’approche
Subtiles
Je les sentirai et me sauverai
Ne m’offrez plus de roses
Je les brulerai avec le feu de l’enfer
Qui es en moi.

Je n’aurai plus jamais confiance
En un seul garcon
Qu’il semble franc ou menteur
Je ne veux plus me donner
A personne
Et regretter par la suite
Quand tout est fini,
Je ne veux meme plus
Entendre votre voix
Me mentir hypocritement
Je ne veux plus etre désirée
Puis me faire jeter
Comme un vulgaire déchet.

Pourtant, je ne veux plus
Ne plus vouloir
Car l’amour est si beau
Quand il es saint
Mais je ne veux plus être blessée.

25 juillet 2002

apʁε sεtə sufʁɑ̃sə
si kʁyεllə e tuʒuʁ pʁezɑ̃tə
ʒə mə fεʁmə
a tutə fɔʁmə damuʁ
ʒə ɑ̃ vø plys
mə vide də mε laʁmə
ʒə nə vø plys
paʁtaʒe dεz- ɛ̃stɑ̃ si pyʁ
e abutiʁ a œ̃ mɔmɑ̃ də vi
si peniblə.

nə mə ditə plys ʒamεz- ɛ̃feʁjœʁ ʒə tεmə sypeʁjœʁ
ʒə nə vø plys εl, ɑ̃tɑ̃dʁə
ʒə mə fəʁε suʁdə e də ɡlasə
ʒə nə vø plysz- εme
ʒə nə vø plys
də sə sεʁklə visjø
kε lamuʁ
nə mə fεtə plys dapʁoʃə
sybtilə
ʒə lε sɑ̃tiʁε e mə sovəʁε
nə mɔfʁe plys də ʁozə
ʒə lε bʁyləʁε avεk lə fø də lɑ̃fe
ki ε ɑ̃ mwa.

ʒə noʁε plys ʒamε kɔ̃fjɑ̃sə
ɑ̃n- œ̃ səl ɡaʁkɔ̃
kil sɑ̃blə fʁɑ̃k u mɑ̃tœʁ
ʒə nə vø plys mə dɔne
a pεʁsɔnə
e ʁəɡʁεte paʁ la sɥitə
kɑ̃ tut- ε fini,
ʒə nə vø məmə plys
ɑ̃tɑ̃dʁə vɔtʁə vwa
mə mɑ̃tiʁ ipɔkʁitəmɑ̃
ʒə nə vø plysz- εtʁə deziʁe
pɥi mə fεʁə ʒəte
kɔmə œ̃ vylɡεʁə deʃε.

puʁtɑ̃, ʒə nə vø plys
nə plys vulwaʁ
kaʁ lamuʁ ε si bo
kɑ̃t- il ε sɛ̃
mε ʒə nə vø plysz- εtʁə blese.

vɛ̃t- sɛ̃k ʒɥjε dø milə dø