Poeme : La Priere Du Matin

L’aube s’est levée, tranquille, au-dessus de la Loire
Encore enveloppée de brume.
Les berges silencieuses se sont vêtues de blanc
Un engoulevent s’enrhume.
Dans les jardins toujours endormis
Les fleurs se parfument.
Le printemps s’est paré de mille couleurs
Et s’éloigne du bitume.
Les hirondelles, jolies messagères des beaux jours
Font la ronde des plumes.
Le rire des enfants est joyeux comme un refrain
Il roule en cascade, merveilleux.
Les fleurs offrent leur corolle au soleil
Comme un don silencieux.
L’amour divin est comme une promesse de bonheur
La miséricorde est le fruit de la compassion.
Mon âme n’est que prière et espérance
Chaque articulation est comme une offense
Le mal respire chaque fibre de mon être
Loin des villes, je ne suis que délivrance.

lobə sε ləve, tʁɑ̃kjə, o dəsy də la lwaʁə
ɑ̃kɔʁə ɑ̃vəlɔpe də bʁymə.
lε bεʁʒə- silɑ̃sjøzə sə sɔ̃ vεtɥ də blɑ̃
œ̃n- ɑ̃ɡuləve sɑ̃ʁymə.
dɑ̃ lε ʒaʁdɛ̃ tuʒuʁz- ɑ̃dɔʁmi
lε flœʁ sə paʁfyme.
lə pʁɛ̃tɑ̃ sε paʁe də milə kulœʁ
e selwaɲə dy bitymə.
lεz- iʁɔ̃dεllə, ʒɔli mesaʒεʁə dε bo ʒuʁ
fɔ̃ la ʁɔ̃də dε plymə.
lə ʁiʁə dεz- ɑ̃fɑ̃z- ε ʒwajø kɔmə œ̃ ʁəfʁɛ̃
il ʁulə ɑ̃ kaskadə, mεʁvεjø.
lε flœʁz- ɔfʁe lœʁ kɔʁɔlə o sɔlεj
kɔmə œ̃ dɔ̃ silɑ̃sjø.
lamuʁ divɛ̃ ε kɔmə ynə pʁɔmεsə də bɔnœʁ
la mizeʁikɔʁdə ε lə fʁɥi də la kɔ̃pasjɔ̃.
mɔ̃n- amə nε kə pʁjεʁə e εspeʁɑ̃sə
ʃakə aʁtikylasjɔ̃ ε kɔmə ynə ɔfɑ̃sə
lə mal ʁεspiʁə ʃakə fibʁə də mɔ̃n- εtʁə
lwɛ̃ dε vilə, ʒə nə sɥi kə delivʁɑ̃sə.