Poeme : Le Saul Pleureur

Le sol pleureur se sent seul sur la montagne
Le sol pleureur voudrait tant une compagne
Une confidente
Une allié
Une amie aimante
Une personne a aimer

Passe les jours et le sol pleur encore et encore
Pour lui les jours entraine un silence de mort
Il pense qu’un méchant magicien lui a jeter un sort
Aurait-il tort ?

Le vent souffle et souffle
De sa brise il camoufle
L’inlassable ritournelle du silence
Le vide est si intense

Que faire ?
Le sol pleureur en a assez de se taire
Il invoque l’infini
Et ainsi le supplie

Par chance une sol pleureur vit non loin
Elle entend sa complainte que lui a porter le vent
Pour elle il n’y a pas d’autre moyen
Elle court et se déracine pour former un couple larmoyant
Avec ce beau sol pleureur qui deviendra son prince charmant

lə sɔl pləʁœʁ sə sɑ̃ səl syʁ la mɔ̃taɲə
lə sɔl pləʁœʁ vudʁε tɑ̃ ynə kɔ̃paɲə
ynə kɔ̃fidɑ̃tə
ynə alje
ynə ami εmɑ̃tə
ynə pεʁsɔnə a εme

pasə lε ʒuʁz- e lə sɔl plœʁ ɑ̃kɔʁə e ɑ̃kɔʁə
puʁ lɥi lε ʒuʁz- ɑ̃tʁεnə œ̃ silɑ̃sə də mɔʁ
il pɑ̃sə kœ̃ meʃɑ̃ maʒisjɛ̃ lɥi a ʒəte œ̃ sɔʁ
oʁε til tɔʁ ?

lə vɑ̃ suflə e suflə
də sa bʁizə il kamuflə
lɛ̃lasablə ʁituʁnεllə dy silɑ̃sə
lə vidə ε si ɛ̃tɑ̃sə

kə fεʁə ?
lə sɔl pləʁœʁ ɑ̃n- a ase də sə tεʁə
il ɛ̃vɔkə lɛ̃fini
e ɛ̃si lə sypli

paʁ ʃɑ̃sə ynə sɔl pləʁœʁ vit nɔ̃ lwɛ̃
εllə ɑ̃tɑ̃ sa kɔ̃plɛ̃tə kə lɥi a pɔʁte lə vɑ̃
puʁ εllə il ni a pa dotʁə mwajɛ̃
εllə kuʁ e sə deʁasinə puʁ fɔʁme œ̃ kuplə laʁmwajɑ̃
avεk sə bo sɔl pləʁœʁ ki dəvjɛ̃dʁa sɔ̃ pʁɛ̃sə ʃaʁmɑ̃