Poeme : Visage

Dans le noir profond de la nuit.
Le clair de lune,
Reflete une lumiere blanche sur ton visage.
Elle me fait alors découvrir ton vrai visage.
Je peux voir enfin ta vrai nature.
Et c’est ce visage là qui me plaît.
C’est celui-là que j’aime.

J’aimerai te le dire,
Mais je ne peux pas.
Car je ne c’est pas tes sentiments.
Alors j’attend un autre rayon de lune pour me décider.
Mais elle se fait attendre, elle ne veut pas eclairer le chemin que nous separe.

Je me lance dans le noir et tombe.
Une main m’aide a me relever.
Et je découvre que c’était toi.
Je te regarde dans les yeux,
Et te declare mon amour.

dɑ̃ lə nwaʁ pʁɔfɔ̃ də la nɥi.
lə klεʁ də lynə,
ʁəflətə ynə lymjəʁə blɑ̃ʃə syʁ tɔ̃ vizaʒə.
εllə mə fε alɔʁ dekuvʁiʁ tɔ̃ vʁε vizaʒə.
ʒə pø vwaʁ ɑ̃fɛ̃ ta vʁε natyʁə.
e sε sə vizaʒə la ki mə plε.
sε səlɥi la kə ʒεmə.

ʒεməʁε tə lə diʁə,
mε ʒə nə pø pa.
kaʁ ʒə nə sε pa tε sɑ̃timɑ̃.
alɔʁ ʒatɑ̃t- œ̃n- otʁə ʁεjɔ̃ də lynə puʁ mə deside.
mεz- εllə sə fε atɑ̃dʁə, εllə nə vø pa εklεʁe lə ʃəmɛ̃ kə nu səpaʁə.

ʒə mə lɑ̃sə dɑ̃ lə nwaʁ e tɔ̃bə.
ynə mɛ̃ mεdə a mə ʁələve.
e ʒə dekuvʁə kə setε twa.
ʒə tə ʁəɡaʁdə dɑ̃ lεz- iø,
e tə dəklaʁə mɔ̃n- amuʁ.