Poeme : Morte Seule

Mes poumon me brûle,
Mon souffle se coupe.
Mes larmes s’ecoule,
Pour montrer mon desespoir.
Je souffre tellement.
Personne vient m’aider,
Je suis seule.
Des lames s’enfonce doucement dans mon dos,
Mon sang part peu à peu.
Je me sent faible,
Je ne vois plus rien,
Je tombe sur le sol.
Et me sent mourir,
Mes paupiere se ferme,
Et la je n’etend plus rien juste une voix qui me dit de venir a elle.
Impossible de la rejoindre, je sens les battement de mon cœur se ralentir pour finir a s’areter.
Là, c’est fini : je suis morte,
Toute seule

mε pumɔ̃ mə bʁylə,
mɔ̃ suflə sə kupə.
mε laʁmə- səkulə,
puʁ mɔ̃tʁe mɔ̃ dəzεspwaʁ.
ʒə sufʁə tεllmɑ̃.
pεʁsɔnə vjɛ̃ mεde,
ʒə sɥi sələ.
dε lamə sɑ̃fɔ̃sə dusəmɑ̃ dɑ̃ mɔ̃ do,
mɔ̃ sɑ̃ paʁ pø a pø.
ʒə mə sɑ̃ fεblə,
ʒə nə vwa plys ʁjɛ̃,
ʒə tɔ̃bə syʁ lə sɔl.
e mə sɑ̃ muʁiʁ,
mε popjəʁə sə fεʁmə,
e la ʒə nətɑ̃ plys ʁjɛ̃ ʒystə ynə vwa ki mə di də vəniʁ a εllə.
ɛ̃pɔsiblə də la ʁəʒwɛ̃dʁə, ʒə sɑ̃s lε batəmɑ̃ də mɔ̃ kœʁ sə ʁalɑ̃tiʁ puʁ finiʁ a saʁəte.
la, sε fini : ʒə sɥi mɔʁtə,
tutə sələ