Poeme : Je T’appelle

Je t’appelle parfois
Je te parle tout bas
C’est que j’ai si froid
Que tu ne sois plus là

Je te dis ces mots
Dictés de mon pauvre cœur
Sans savoir si de là haut
Leur mélodieux son, t’éffleures

Je te conte des histoires
De la banalité de cette vie
Je te cache mon desespoir
Pour pas qu’il salisse ton Paradis

Je te murmure que le meilleur
Que bien loin je vais chercher
De simples paroles de douceur
Pour te montrer que je sais lutter

Je m’adresse au vent, au mur
A ton enivrant fantôme
Je ne referme pas la blessure
De ton absence qui m’assome

Je t’appelle sans savoir vraiment
Si ma voix au travers des nuages
Saurait s’infilter magiquement
Pour te rapporter mes dires en page

Je te parle encore souvent trop
Peut-être suis - je stupide
Mais quand je suis dépassée par les maux
Cette manie, mon cœur et mon âme vide

Je t’appelle même si, jamais
Je sais que tu ne me répondras
Qu’importe, je t’enverrai mes pensées
Aussi longtemps que mon être le voudra

ʒə tapεllə paʁfwa
ʒə tə paʁlə tu ba
sε kə ʒε si fʁwa
kə ty nə swa plys la

ʒə tə di sε mo
dikte də mɔ̃ povʁə kœʁ
sɑ̃ savwaʁ si də la-o
lœʁ melɔdjø sɔ̃, teflœʁə

ʒə tə kɔ̃tə dεz- istwaʁə
də la banalite də sεtə vi
ʒə tə kaʃə mɔ̃ dəzεspwaʁ
puʁ pa kil salisə tɔ̃ paʁadi

ʒə tə myʁmyʁə kə lə mεjœʁ
kə bjɛ̃ lwɛ̃ ʒə vε ʃεʁʃe
də sɛ̃plə paʁɔlə də dusœʁ
puʁ tə mɔ̃tʁe kə ʒə sε lyte

ʒə madʁεsə o vɑ̃, o myʁ
a tɔ̃n- ɑ̃nivʁɑ̃ fɑ̃tomə
ʒə nə ʁəfεʁmə pa la blesyʁə
də tɔ̃n- absɑ̃sə ki masɔmə

ʒə tapεllə sɑ̃ savwaʁ vʁεmɑ̃
si ma vwa o tʁavεʁ dε nɥaʒə
soʁε sɛ̃filte maʒikəmɑ̃
puʁ tə ʁapɔʁte mε diʁəz- ɑ̃ paʒə

ʒə tə paʁlə ɑ̃kɔʁə suvɑ̃ tʁo
pø tεtʁə sɥi ʒə stypidə
mε kɑ̃ ʒə sɥi depase paʁ lε mo
sεtə mani, mɔ̃ kœʁ e mɔ̃n- amə vidə

ʒə tapεllə mεmə si, ʒamε
ʒə sε kə ty nə mə ʁepɔ̃dʁa
kɛ̃pɔʁtə, ʒə tɑ̃veʁε mε pɑ̃se
osi lɔ̃tɑ̃ kə mɔ̃n- εtʁə lə vudʁa