Prose : Les Neiges De Cirta

Ce matin la passerelle Mellah Slimane qui relie les deux parties de Constantine semble un long nuage flottant au-dessus du Rhummel, que l’on aperçoit gris au fond de cette entaille qui fend le Vieux Rocher comme pour témoigner de la colère de Dieu, pour que les habitants de cette contrée n’oublient jamais ce qu’est le partage.
Tout le paysage est blanc, des plaines aux montagnes. Des taches ressortent au Soleil levant ; ce sont les ombres des façades des maisons qui souillent le tapis de coton qui a enseveli Cirta, haut lieu de la culture arabe.
L’astre du jour dissimulé derrière une épaisse couche de nuages dépositaire de toute cette neige, chasse doucement une nuit hivernale. Seul l’appel à la prière du muezzin de la Grande Mosquée perce le silence de la citée qui s’éveillera paisiblement au rythme de ses dignes habitants.

sə matɛ̃ la pasəʁεllə mεlla slimanə ki ʁəli lε dø paʁti də kɔ̃stɑ̃tinə sɑ̃blə œ̃ lɔ̃ nɥaʒə flɔtɑ̃ o dəsy dy ʁymεl, kə lɔ̃n- apεʁswa ɡʁiz- o fɔ̃ də sεtə ɑ̃tajə ki fɑ̃ lə vjø ʁoʃe kɔmə puʁ temwaɲe də la kɔlεʁə də djø, puʁ kə lεz- abitɑ̃ də sεtə kɔ̃tʁe nublje ʒamε sə kε lə paʁtaʒə.
tu lə pεizaʒə ε blɑ̃, dε plεnəz- o mɔ̃taɲə. dε taʃə ʁəsɔʁte o sɔlεj ləvɑ̃, sə sɔ̃ lεz- ɔ̃bʁə- dε fasadə dε mεzɔ̃ ki suje lə tapi də kɔtɔ̃ ki a ɑ̃səvəli siʁta, o ljø də la kyltyʁə aʁabə.
lastʁə dy ʒuʁ disimyle dəʁjεʁə ynə epεsə kuʃə də nɥaʒə depozitεʁə də tutə sεtə nεʒə, ʃasə dusəmɑ̃ ynə nɥi ivεʁnalə. səl lapεl a la pʁjεʁə dy mɥεzɛ̃ də la ɡʁɑ̃də mɔske pεʁsə lə silɑ̃sə də la site ki sevεjʁa pεzibləmɑ̃ o ʁitmə də sε diɲə-abitɑ̃.